زمین ز بار غم ما همین نه در ماند

اگر به کوه برآییم از کمر ماند ...

... کی به طوفان حوادث روم از جا جویا

لنگر زورق دل بار تحمل باشد

... گر آید سوی من از ناز در هر گام واگردد

غبار غم زبس داریم بر رو گرد برخیزد

گهی کز بیم خویش رنگ بر رخسار ما گردد ...

... مبادا زورقم طوفانی موج صفا گردد

چنان جویا ز بار کلفت خاطر بود سنگین

که تا آهم برون آید ز لب زنجیر پا گردد

با بار آن گل رو دل بی حجاب باشد

زان روی با سرشکم بوی گلاب باشد ...

... نافه می بالد چنان کز پوست بیرون می رود

می کشد با آنکه بار یک جهان دل را به دوش

سرو آزادم ببین نام خدا چون می رود ...

دلم را گریه بر مژگان آتش بار می آرد

سرشکم راز پنهان را بروی کار می آرد ...

... به دلخراشی هر خار بایدم تن داد

مرا که نکهت گب بر دماغ بار شود

کسی که سرکشی از چشم مردمش انداخت

به دیده جای بیابد اگر غبار شود

زسوز عشق مددجوا که عقده دل را ...

بحر را چشم تر ما از نظر می افکند

کوه را بار غم از کمر می افکند

گر زبانم ریزه خوان شکوه شد از جا مرو ...

... پرورده دلم را به کناری که ندارد

چون بار دل اهل حسد گشت ندانم

دل در حرم وصل تو باری که ندارد

جویا چه کدورت به دلش از تو نشیند

این پیکر فرسوده غباری که ندارد

... برآید با دو عالم گر کسی با دل برون آید

ز فیض گریه بار غم شود چندان سبک جویا

که اشک از دیده گویی عقده های دل برون آید

... در ریاض بندگی رعناتر از شاخ گلی است

گردنی کز بار تسلیم و رضا خم می شود

هر قدر افزون شود آمال کلفت آورد ...

... آه کامشب مانع نظاره شد در بزم وصل

پرده چشم از غبار خاطرم دیواروار

شور دارد شوخی و بیتابی و ناز و نیاز ...

... بی گل رویی نگه در دیده سنگینی کند

بی می صافست هر دل ابر گوهر بار بار

ساغر صهبا به رنگ گل بخندد قاه قاه ...

... بر ناله من تنگ بود سینه صحرا

از بار غمم کوه ببازد کمر امروز

پیداست که بسمل شده آرزوی کیست ...

... آن چیز که داریم میسر بفشانیم

چون نخل که آبی خورد و میوه دهد بار

از هر ستانیم نکوتر بفشانیم ...

... مربی ام بود آب و هوای مملکت عشق

چو نخل عشق بجز شعله برگ و بار ندارم

زنی گرم سرپایی به دامن تو زنم دست

اگرچه خاک رهم طبع برد بار ندارم

مراست کنج قناعت هزار شکر خدا را ...

... نیاید چون پر ناوک بهم صفهای مژگانم

چه شد درهم شکست ار بار عصیان استخوانم را

گزم تا از ندامت لب سراپا عقد دندانم ...

... بهم چسبید بسان شمع محفل موی مژگانم

ز بار جوهر معنی گران خیز است اندامم

ز بس دارم گهر در بار گویی ابر نسیانم

دلم بسته است گاه گفتگو بر جنبش لعلش ...

... تر شد از اشک پشیمانی همانا دامنم

سر ز بار منت احسان نیارم راست کرد

لطف یاران طوق سنگینی شده بر گردنم ...

... همچو خون مرده ماند در رگ خارا شرار

گر فتد بر کوه جویا بار غم های دلم

... گل ستان گشتم ز بس زانرو گلستان آمدم

بر نمی تابد تن روشن دلان بار لباس

از عدم جویا به رنگ شعله عریان آمدم

... سر مگوی پرده دری های غنچه را

جویا هزار بار ز بلبل شنیده ام