نماید بی سبب حاصل مسبب مدعای من

چو موج آید به ساحل کشتی بی ناخدای من

به دنیا خانه از نقش پا برچیده ای دارم ...

... به صد حیرتم غرق و دریاست ژرف

به ساحل اگر بخت شد رهنمون

و زین لجه رخت من آمد برون ...

... موج معنی ز کلک دریا دل

ریخت چندان که بحر شد ساحل

خامه ام قصر خلد کرد بنا ...

... به معنی محرمان افشانده اند از لفظ دامان را

سخن چون ساحل است و بحر بی پایان بود معنی

ز معنی لفظ می سازد مسخر ملک دلها را ...

... به آبروی خشک خویشتن شادیم چو گوهر

مبادا تر کنی با آب حیوان ساحل ما را

ز بی دردان عالم درد ما را کس چرا پرسد ...

... با توست یار لیک سعیدا تو غافلی

دریا همیشه با لب ساحل برابر است

... دلم به عالم تسکین گرفته است مقام

چو کشتیی که ز دریا به ساحل افتاده است

زبونی تو سعیدا ز دست پیری نیست ...

هر گوهر سخن که به ساحل رسیده است

از چشمه سار آبله دل رسیده است ...

... تا گوهر وجود تو را نقش بسته است

جان محیط بر لب ساحل رسیده است

صد پیرهن عرق گل خورشید کرده است ...

... دامی نهاد و سایه بال هما گرفت

ما بی خبر به ساحل و دست دراز موج

عنبر فتیله ای است که از داغ ما گرفت ...

موج دریای جنون کی دست بر دل می زند

می کشد میدان و هردم سر به ساحل می زند

پاسبان ماست چون افلاس هرجا می رویم ...

... زود باشید چه بیش است و چه کم برخیزید

گرچه بر ساحل این دجله نشستید بسی

وقت آن است که با دیده نم برخیزید ...

... منزلی نیست که خالی نبود جای فراق

ساحل وصل کجا روی نماید در خواب

کشتی هر که بیفتاد به دریای فراق ...

... در کنار ما و ما را از کنار بهره نیست

همچو دریا واقف از احوال ساحل نیستی

عاقبت باید از این ویرانه تن رخت بست ...

... مالم چها جبین به کف پای بیخودی

در ساحل خودی دل زاهد فسرده شد

یارب حواله ساز به دریای بیخودی ...

... ذات تو بحری است منزه ز آب

ساحل این بحر خیالی و خواب

در ته این پرده که خم در خم است ...

... طبیب این بحر عشق است و کنارش از نظر پنهان

فکندی چون درین کشتی ز چشم انداز ساحل را

... زورق افکندم و امید سلامت دارم

در محیطی که ز ساحل اثری پیدا نیست

تو چو خورشید جهان تابی و در کشور حسن ...

... به رفیقان وطن کیست که از ما گوید

که به ساحل نرسیدیم و خطر نزدیک است

منم آن باغ که دارد به کمین صد آفت ...

... زان روز ننگم آید از پادشاهی ای دوست

دریا همه گرفتم ساحل شودچه حاصل

اکنون که گشت ما را کشتی تباهی ای دوست ...