... پیوسته نمایم و گسسته

چون پینه ی کفش تخته جسته

زو کام رقیب چون روا شد ...

... ما را نبود به راه جانان

چون کفش ز پینه دوز درمان

تا در غم آن غزال رعنا ...

... گر نه بکشتة تو به بسمل توان رسید

گر بوسة کفش ندهد دست چون قلم

گاهی به دست بوس انامل توان رسید ...

... قطره باران کند در دست سایل گوهری

خاک خود را زر نمود و از کفش رویی نیافت

در نهاد زاده دنیا همین بس مدبری ...

... خویش را در بغل فتنه نهان می خواهد

در مقامی که کفش قطره فشان بر دریاست

بحر از خجلت دستش به عرق می افتد ...

... عرش را جا ز ادب در پس دیوار خفاست

با تمنای عطای کفش از گوهر کام

دامن فقر گرانمایه تر از جیب غناست ...

... به کار دریا افتد حباب وار گره

نه گوهر است که از رشک بیشمار کفش

فتاده در دل دریاست بیشمار گره ...

... جز تیرگی نتیجه ابر بهار نیست

در پیش قطره ریزی ابر کفش اگر

گوهر چو قطره آب شود آبدار نیست ...

... ره تا ابد ز هیچ رهش برکنار نیست

در پایه پیش بحر کفش چون کفی ز بحر

ابر از بخار مکرمتش جز بخار نیست ...

... چو کسر نصف به حصرش نمی رسد به میان

اگرنه بهر عطای کفش بود هرگز

گهر نبندد دریا و زر نسازد کان ...

... چنان که از دگران حرص پر کند دامان

سحاب اگر ز کفش مرتفع شود گردد

چو دامن فلک آفاق پر در از باران ...

... نشسته است چو می در طبیعت مخمور

به گاه نظم چو گردد سخن به وصف کفش

به موج بحر برآید مقطعات بحور ...

... باغ دین از قامتش دلکش تر از گلشن چو سرو

وز کفش جام می از گل تازه تر بر شاخسار

غیر گردون برنمی تابد شکوه آفتاب ...

... تا ابد از بهر کفایت برم

من چه بگویم که ز بحر کفش

فیض کرم تا به چه غایت برم ...

... ز بس بهر طمع با سر دویدی بر در دونان

ز کفش خویش کردی کهنه تر دستار عزت را

ز فیض گوشه گیری زان نمیگویم سخن واعظ ...

... سرپا برهنگی است لباسی همیشه نو

دستار و کفش چرک ربا را چه میکنی

دیوانگی ز عقل معاش است بی نیاز ...

... آن جهانبخشی که هرگز چون نفس گاه سخا

در کفش پیوند دادنها نشد از هم جدا

همتش دریای بی پایان و دستش ابر جود ...

... رفت از آن ساعت بخود نقش نگین از غم فرو

کز کفش انگشتر از بهر تصدق شد جدا

نامه شستم چون بآب گوهر مدحش ز جرم ...

... هر طرف شاخ گلی چون ساقی گل پیرهن

در کفش هر گل شراب رنگ و بو را ساغر است

نرگس و سنبل رودآید گل زرد از قفا ...

... که رای او عرق شرم ز آفتاب گرفت

حباب نیست که از ریزش سحاب کفش

ز بسکه گفت نفس در گلوی آب گرفت ...

... بجیب و دامن دریا نه در شهوار است

نشسته در عرق خجلت از کفش عمان

ز خجلت کف او ابرها در آب و عرق ...

... شجر را از آن است بر سر شکوفه

گشاد کفش گر چمن یاد آرد

عجب گر ببندد ثمر در شکوفه ...

... بسان کشتزار از ابر دایم

جهانی از کفش شرمنده بادا

ز شرم عفو چون از تیغ قهرش ...

... کوه یک جو زیادتی برکه

گر نویسند از گشاد کفش

صفحه دیگر بخود نگیرد ته ...

تیغ بر کفش دیدم خون من به جوش آمد

خنده زد گل زخمی ناله در خروش آمد ...