... موج دریا کی به کامش خنجر طوفان شکست

در محبت کشتی ما تشنه ساحل نشد

... عشق موجی است که ساغر کش گرداب فناست

لب این بحر ز خمیازه ساحل بستند

جگر صید حرم سوز شهیدان وفا ...

سرکنم آوارگی منزل همان گیرم نبود

دل به دریا افکنم ساحل همان گیرم نبود

سینه ای بر تیر باران تغافل می دهم ...

... آسمان گو بعد از این شرمنده کینم شود

کی به ساحل چون حباب از بحر گردانم عنان

موج طوفان گر به جای خانه زینم شود ...

... بی خیالت کی دلم در سینه می گیرد قرار

چون صدف خالی شد از در موج ساحل می شود

هرکه پیش از نیستی گرد سبک روحی نشد ...

... چشم و دل را حسرت جاوید تاوان می دهد

اشک دریا دل کجا و ساحل دامان کجا

گریه ایم عرض تجمل در بیابان می دهد ...

... فکندم لنگر و کشتی شکستم

چه گوهرها کز این ساحل برآرم

زیک خواب پریشان می توانم ...

ز بی درد محبت حال اهل دل چه می پرسی

سراغ آب گوهر از نم ساحل چه می پرسی

ز دور افتادگی ره می توان بردن به کوی او ...

... ذوق آشوب خطر دیوانه ام دارد چو موج

نیستم خس بسته زنجیر ساحل چون شوم

من که از گرم اختلاطی های آتش زنده ام ...

... تکیه چون صورت به دیوار قفس باشد مرا

کشتی خود را به ساحل می رسانم همچو موج

گر ازین دریا حبابی همنفس باشد مرا ...

... وصل نزدیکان خود را عشق اندازد به دور

ساحل از همسایگی سیلی خورد دریا شود

دیده خود سرخ می سازند ارباب طمع ...

... نظر بر سفره منعم ندارد مفلس قانع

ز دریا شکوه هرگز بر لب ساحل نمی باشد

تحمل می کند اهل رضا تحقیر گردون را ...

... سیدا گوهر اگر در بحر تکلیفم کند

بوسه ها چون موج از لبهای ساحل می کنم

... سیدا در جوی ارباب مروت نم نماند

خاک می لیسد به ساحل کشتی دریاییم

... گهر بیضه غاز و مرغابیش

کف حاتم از ساحلش متهم

توان گفت او را محیط کرم ...

... چو شه بر لب آب منزل گرفت

فلک کشتی خود به ساحل گرفت

چو گردید آتش به آن شه مکان ...

... ز طوفان حوادث فیض عجزت ایمنی بخشد

شکستن می برد جویا به ساحل کشتی دل را

... گر سراپا دست و پای سعی گردی همچو موج

دور می اندازد از پهلوی خود ساحل ترا

خاطرت را فیض بخشش بشکفاند باغ باغ ...

... شکستن را نشاید غیر فرد انتخاب اینجا

سحر موجی است کز دریای عشق افتاده بر ساحل

گهر را مهره گل بشمرد هر قطره آب اینجا ...

از عکس تو شد گرم طپش تا دل دریا

گوهر شده تبخال لب ساحل دریا

اشکم چو نهد قطره زنان روی سوی بحر ...

... مده در موج خیز غم عنان صبر را از کف

به ساحل می رسد هر کس نبازد لنگر خود را

میفکن بر زبان سخت گویان خویش را جویا ...