... ز بندگان خدا نی عجب خداوندی

که قطره واصل دریا چو میشود دریاست

اگر بقا طلبی باری از فنا مگریز ...

... برپا بایستند به هر جا نشست تست

دریا شده است دیده ز بس ماهی دلم

در آرزوی زلف چو قلاب شست تست ...

... سبز این چمن ز فیض سحاب محبت است

دریا ز لطف موج لب خشگ تر کند

دریاست لیک تشنه آب محبت است

کنز خفی شده است ز احببت جلوه گر ...

... جوی ها کرده است جاری چشم از سیل سرشک

چشمه را بنگر که هم چشمی به دریا می کند

آسمان خم گشته و بگشوده از خورشید چشم ...

آنکه از دوری او دیده ما دریا بود

دور بودیم از او ما و خود او باما بود

سالها تشنه بماندیم و در این بود عجب

که ز ما یکدو قدم تا بلب دریا بود

پیش از آن کز حرم و دیر گذارند بنا ...

هر چه از اصلش جدا گردید باز آنجا رود

موج اگر آید بساحل باز در دریا رود

زشت باشد عقل را کردن مطیع نفس دون ...

... گفتم بصغیر از می پرهیز نما گفتا

من ماهیم از دریا بهر چه بپرهیزم

... تو را اسیر کمندم تو را غریب دیارم

کنار من شده دریا ز اشگ دیده که شاید

شود مقام تو ای سرو باغ جان بکنارم ...

... هست تنها بر تو روشن چشم امید صغیر

اندرین دریا درخشان گوهر یکدانه ای

... قطرهی از دیده بار و نامه عصیان بشوی

پیش از آن کز اشگ حسرت دیده را دریا کنی

سر برآر از خواب غفلت دیده واکن پیش از آنک ...

... ترک جان تا نکند نگذرد از خود غواص

کی ز دریا بکف آرد گهر آری آری

محتسب سنگ بجامم زد و گردون بسرش ...

... گشت چو مجنون سوی صحرا روان

مر اجلش بر لب دریا کشید

عکس خود از آب مصفا بدید ...

... زهی به نوع پرستی بشر ز ظلم بشر

خوراک ماهی دریا و وحشی صحراست

زهی بروز شجاعت که حمله ورگشتند ...

... ز طبع خاکی و بادی و ناری و آبی

سیم محبت نوعی که هرکه زین دریا

نخورد آب نبیند بخویش شادابی ...

... پس باد اجل وزید از سمت قضا

بشکست حباب و محو در دریا شد

... نخستین مرتبت آن روح اندر قلزم و یم شد

پس از تولید اجسام نباتی در بن دریا

درون ابر رفت و بر زمین بنشست و شبنم شد ...

... ترسم دگر فتد کره از این مدوری

دریای آهن است نه عنوان رسم جنگ

باران آتش است نه آیین عسگری ...

... با خود کبوتری ز پی نیک منظری

کشتی چو شد به مرکز دریا شروع گشت

توفان و ناخدای شد از ترس لنگری ...

... خدا دیگر چنین شب را نیارد بر کسی روزی

در آن حالت تو ای مه خیره بودی موج دریا را

من از عشق تو از خود رفته محروم آن تماشا را ...

... به ویژه ای خوشا نوروز و این شهر کهستانی

صفای منظر دریا ز وضع جنگلستانی

سخن این بد که شب فارغ شد از رخت سیه دوزی

سحر باز آفتاب آمد به روز آورد دنیا را

مطلا ساخت کهسار و تلألؤ داد دریا را

زرافشان کرد دامان قبای سبز صحرا را ...

... ز دامان مدا بنگر فضایی بس مصفا را

ز نور تازه خورشید فرش سرخ دریا را

عمارت قزل طورپاق از این پرتو مطلا را ...

... به دست نور خود بنهاده زرین تاج تل ها را

درخشان کرده دریا را زرافشان کرده صحرا را

طبیعت گوییا خندد چون بیند وضع حالا را ...