قضا چو جاری و ساری بنارضا و رضاست

خوشا کسیکه برغبت رضا بحکم قضاست

کسیکه گشت بحکم قضا رضا زان پس

قضا رود برضای وی این جزای رضاست

ز بندگان خدا نی عجب خداوندی

که قطره واصل دریا چو میشود دریاست

اگر بقا طلبی باری از فنا مگریز

همین فنا که گریزی از آن تو عین بقاست

کسی که ره رو راه فنا شود زین ره

رسد بشهر بقا زانکه بعد لا الاست

بدست شوق بدر پرده من و ما را

که آنکه میطلبی پشت پرده من و ماست

میان یار و تو غیر از تو هیچ حایل نیست

تو خویش محو کن آنگه ببین که او پیداست

شگفت نیست گر او را ندیده دیده تو

که دیده ایم بسی دیده باز و نابیناست

صغیر قول و بیانت ز عالم دگر است

خود از زبان تو گویا که دیگری گویاست