... کاین همایون گوهر از کام نهنگان چون گرفتند

لاله از خاک جوانان می دمد بر دشت هامون

یا درفش سرخ بر سر انقلابیون گرفتند ...

دوش در خواب من آن لاله عذار آمده بود

شاهد عشق و شبابم به کنار آمده بود ...

... به تماشای من از روزنه کلبه درآید

دلکش آن چهره که چون لاله برافروخته از شرم

بار دیگر به سراغ من خونین جگر آید ...

... رود از دیده چو با یاد منش اشک ندامت

لاله از خاکم و از کالبدم ناله برآید

دود شد شمع از آن شعله که در خرمنش افروخت ...

... آهو از سبزه برآورد سر و شیر ز نیزار

هرگز این دور گل و لاله نمی خواستم از بخت

که حریفان همه زار از من و من از همه بیزار ...

... که گنج و حشمت قارون نمی خرد به پشیز

هنوز خون به دل از داغ لاله ام ساقی

به غیر خون دلم باده در پیاله مریز ...

... به هر زادن فلک آوازه مرگی دهد با ما

خزان لاله و نسرین هم از باد بهاران پرس

سلامت آن سوی قاف است و آزادی در آن وادی ...

به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک

که من چو لاله به داغ تو خفته ام در خاک

چو لاله در چمن آمد به پرچمی خونین

شهید عشق چرا خود کفن نسازد چاک

سری به خاک فرو برده ام به داغ جگر

بدان امید که آلاله بردمم از خاک

اگر به دامن چاک آمدم در این گیتی ...

... لیک من هم به صبوری دل از آهن کردم

لاله در دامن کوه آمد و من بی رخ دوست

اشک چون لاله سیراب به دامن کردم

در رخ من مکن ای غنچه ز لبخند دریغ ...

... تو یار من که نبودی منم که یار تو بودم

چو لاله بود چراغم به جستجوی تو در دست

ولی به باغ تو دور از تو داغدار تو بودم ...

... به سر بغلطم و در پیش راه باغ تو گیرم

نه لاله ام که برویم به طرف باغ تو لیکن

به دل چو لاله بهر نوبهار داغ تو گیرم

به بام قصر بیا و چراغ چهره بیفروز ...

... گویی چراغ کوکبه بامدادی ام

چون لاله ام ز شعله عشق تو یادگار

داغ ندامتی است که بر دل نهادی ام ...

... چشمی نماند شاهد شب زنده داری ام

گفتی هوای لاله عذاران ری خوش است

پنداشتی که بلهوس لاله زاری ام

طبعم شکار آهوی سر در کمند نیست ...

... چون می کنند با غم بی هم زبانی ام

ای لاله بهار جوانی که شد خزان

از داغ ماتم تو بهار جوانی ام ...

... گل این باغ به جز حسرت و داغم نفزود

لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران

ره بیدادگران بخت من آموخت ترا ...

... چو بر فلک شود این ناله های زار از من

دمد ز تربت من لاله ها چو یاد آرند

پیاله نوش حریفان به نوبهار از من ...

... بس شعله ها که بشکفد از آه سرد او

بر طرف لاله زار شفق پر زند هنوز

پروانه تخیل آفاق گرد او ...

... یک نوک پا به چادر چوپانیم بیا

کز دستچین لاله کنم تکیه گاه تو

آیینه سازمت همه چشمه سارها ...

... خبر ز داغ دل شهریار می شوی اما

در آن زمان که ز خاکش هزار لاله دمیده

... حیفم آید که تو در خاطر اغیار آیی

لاله از خاک جوانان به در آمد که تو هم

شهریارا به سر تربت شهیار آیی

... تا به دام غزل افتی و گرفتار من آیی

گلشن طبع من آراسته از لاله و نسرین

همه در حسرتم ای گل که به گلزار من آیی ...