... آنکس که دل به نرگس و گل داده باخبر

زان چشم نیمخواب و رخ لاله رنگ نیست

در بزم ما حکایت حسن است و عشق و بس ...

... گویی مسیح بر سر بیمار بگذرد

صد داغ لاله را بنهد روی داغ اگر

روزی بباغ آن گل بی خار بگذرد ...

شده گم دلم که از هجر چو لاله داغ دارد

بچنین نشان عزیزان که دلی سراغ دارد ...

... چو من ار نه عاشقانند لب و عذار او را

ز چه غنچه خونجکر شد ز چه لاله داغ دارد

خط سبز یار دیده است صغیر و تا قیامت ...

... آب و رنگ رخ یار است که در باغ عیان

از گل و لاله و از سنبل و نسرین آمد

چکنم گر نشوم کافر عشقش که مرا ...

... یارب شمیم مشگ و زد بر مشام جان

یا نفخه صبا گذر از آن کلاله کرد

با غنچه لب و گل رخسار و سرو قد

بگذشت و داغدار دلم همچو لاله کرد

لعل لبش مکیدم و گفتم بدو خدای ...

... هزار عاشق دیگر به غیر من دارد

ز خاک بهر چه با داغ سر زند لاله

بدل نه گر غم آن سرو سیمتن دارد ...

... خوش است گریه مینا و خنده لب ساغر

علی الخصوص که در لاله زار گرید و خندد

خطاست گریه و بیهوده است خنده آنکس ...

... چکنم حال دل از رنگ رخم پیدا بود

لذت عمر کسی برد که همچون لاله

بچمن در همه عمر قدح پیما بود ...

... صد چاک باد همچو گل از نیش خار غم

هر دل ز عشق یار ندارد چو لاله داغ

دارند جلوه ماه و شان پیش یار من ...

... بدان قیاس که آیینه روبرو دارم

ز داغ لاله رخان من که دیده ام دریاست

کجا هوای گلستان کنار جو دارم ...

... به تمنای گل روی تو ای سرو روان

لاله سان داغ بدل غنچه صفت خونجگریم

ای پریوش تو رخ از دیده ما بستی و ما ...

... این غزل با سوز دل ام یخت پا تا سر صغیر

چونکه در دل لاله سان داغ غزالی داشتم

... بس در دل است داغ عزیزان عجب مدار

گر بعد مرگ لاله دمد از مزار من

با اینکه ناامید ز خویشم بلطف دوست ...

... گر نه عشق آن گل رخساره ات افتاده بر دل

چون دل من از چه رو ای لاله دایم داغداری

گر درآید در چمن آن سرو گل رخسار روزی ...

... همچو ضمیر من و موج سخن

لاله بر افروخته هر سو عذار

دلبری آموخته از روی یار ...

... از او بهر خلیل آتش سوزان

بدل شد به گل و لاله و ریحان

کلیم الله از او گشته سرافراز ...

... کنون کشند بدنیا ز نسل او کیفر

چگونه قحطی نحطی که لاله رویان را

قرین برک خزان گشت عارض احمر ...

... هرکه محظوظ از صفای توست الحق فارغ است

از تماشای گلستان وز صفای لاله زار

هرکه را بینا نسازی دیده اش کور است کور ...

بی اهل دلی مرا سربستان نیست

میلم به کنار لاله و ریحان نیست

با بودن اهل حال اندر نظرم ...

... خدای را مفرستید کس دگر به فرنگ

که لاله زار بهین مکتب مرالی شد

قوام دوله ازین مکتب آمدست برون ...