... جان پذیران چه بی نوا چه به برگ

همه در کشتی اند و ساحل مرگ

هستی حق زوال نپذیرد ...

... باری ار زو نگرددت حاصل

به سلامت رسی سوی ساحل

بر تو ره رفتنست و جان کندن ...

... شاهی که هست وقت هنر طبعش

دریای پر جواهر بی ساحل

آن در همه علوم جهان ماهر ...

... از بحر ثنای تو بشکر نعم تو

ساحل نخوهم یافت بزورق نه با شناه

از آه پدید آید در آینه ها زنگ ...

... از بحر هزل گوهر مدح ورا به جد

رانم به سوی ساحل برکشم به کنگ

مدح ورا به خامه جد نقش برکشم ...

علم تا به ساحل عشق بیش نرسد او را در لجه این بحر کاری نیست زیرا که وی راهبر است اگرچه با قوت بود تا به ساحل بیش نبود مثقله طلب بر پای وقت استوار کردن و خود را نگونسار کردن و در لجه بحر خونخوار انداختن تا در ثمین وصال برآرد تا روزگار بر خود بسر آرد کاری دیگرست

یا تاج وصال دوست بر سر بنهم ...

عالم همراه عشق است تا ساحل دریای عظمت اگر قدم پیش نهد غرق شود خبر که بیرون برد چون عشق غوص کند تا چون در مکنون در صدف شود از قعر بحر عظمت گوهر شب افروز مراد برآرد تا او در پرتو بارقه ی آن راه به خود باز یابد به یقین آن گمان غلط است و این از نوادرات عشق است

دیدۀ عقل از ادراکحقیقت عشق محجوب است عقل را قوت دید نور عشق نباشد زیرا که عشق در مرتبۀ ماوراء عقل است و خود در طوری دیگر عقل را قوت ادراک او نتواند بود عشق دریست در صدف جان نهان و جان در دریای قضا غوص کرده عقل بر ساحل دریای قضا متوقف می شود و از خوف نهنگان بلا قدم پیش نتواند نهاد ای درویش عقل استاد مکتب معاش و معاد است اگر قدم درین مکتب نهد اطفال این مکتب بآموختن ابجد عشق در کارش آرند عزیزی گفته است

ابجد عشقت چو بیاموختم ...

... کرا پایاب پیوند تو باشد

که دریای غمت ساحل ندارد

... در آن دریا شدستم غرقه کانجا

بجز غم می نبینم ساحل خویش

به راه وصل می پویم ولیکن ...

... خدمت چرخ جز به درگه تو

چون تیمم به ساحل یم باد

خطبه تعظیم یافت از نامت ...

... خوش نیاید نفس را گو زهرخند و خون گری

کشتیی بر خشک می ران زانکه ساحل دور نیست

گو مباشت پیرهن دامن نگهدار از تری

... از آتش فتنه بر کران شد چو خلیل

وز آب خطر به ساحل آمد چو کلیم

... برتن خصم شاه چادر باد

بحر قلزم که ساحل کف اوست

از زهاب دلش توانگر باد ...

زهی در یای گوهر بخشش موج انگیز پهناور

نه آنرا غایت و پایان نه انرا ساحل و معبر

فرازش عنبر و عود نشیبش لؤلؤ و مرجان ...

... درخت اوهمه بسد نبات اوهمه جانور

همه دامنش پر عود و همه ساحلش پر سنبل

همه قعرش پر از لؤلؤ همه سطحش پر از عنبر ...

... طبع تو بحریست بی آسیب موج و غوطه

گوهر جودت طمع برطرف ساحل یافته

دشمنت گر برخلاف رای تو آبی خورد ...

... الا تا در محیط آفرینش خلق را باشد

فلک دریا جهان کشتی هوا ساحل زمین لنگر

تو را باد از جلال و قدر و تأیید و شرف دایم ...

... چرخ غواص بدین گونه نگونسار چراست

گر صدف یافته از ساحل دریای تو نیست

قاف حلم تو که چون کاف کفیدست به شکل ...

... بر مایه یقین فگنی سایه گمان

کشتی جان به ساحل صحت نمی رسد

گو بر امید حاصل جان ساز بادبان ...

... اگر چه غرقه شد کشتی به دریای غمت دل را

کنارم هر شبی از دیده چون ساحل نبایستی

مرا بهر رضای تو دلی بایستی انده کش ...