... که شد کار کوش از سر آراسته

بسی اسب بخشید و تیغ و سپر

کلاه و قبا و کیانی کمر ...

... رسید اندر او نیزه ی جانگزای

یکی نانشسته به اسب نبرد

همی تیغ بران به تن باز خورد ...

... بدادش بسی جامه و سیم و زر

هم اسب و ستام و کلاه و کمر

بدان مایه لشکرش سالار کرد ...

... سواران کین و دلیران کار

به نیواسب داد او سپاه گران

که فرزند او بود و تاج سران ...

... ز قدش همی سرو نو گشت کوز

سوی بیشه آورد نیواسب روی

شب و روز بودند بر جست و جوی ...

... همه نیزه و تیغ و زوبین به کف

چو نیواسب با لشکر آن جا رسید

لب رود از انبوه دشمن ندید ...

... بیابید پاداش کردار خویش

ز گفتار نیواسب و چندان خروش

همی آتبین تنگدل گشت و کوش ...

... که چون گل شد از خون لب آبگیر

برآشفت نیواسب از ایرانیان

فگند اسب از آن کینه اندر میان

سپاه از پسش همچو مرغ از شتاب ...

... گروهی به آن اندرون شد هلاک

به صد چاره نیواسب از آن سو گذشت

غریوان همی گشت برگرد دشت ...

... نه کس را دل آن که آید فرود

نه زهره که اسب اندر آرد به رود

برابر بماندند یک ماه بیش

دل از درد تیره تن از رنج ریش

ز دشمن چو نیواسب دید آن درنگ

همی جست هرگونه درمان جنگ

... به یک زخم گردی همی کرد پست

چو نیواسب آن دید از دست کوش

خروشید ماننده ی شیرزوش ...

... که این شیر دل مرد هم یک تن است

نه نیواسب و نه پیل در جوشن است

شما را نیاید همی شرم و ننگ ...

... بگفت این و مانند آذرگشسب

همی تاخت تا پیش نیواسب اسب

زمانی بران سان برآویختند

که از خاک و از خون گل انگیختند

چو نیواسب از او این دلیری بدید

یکی خشک پولاد را برکشید ...

... ز کینه بر او برگشادند دست

تو گفتی زمین پای اسبش ببست

بکشتند در زیر رانش سمند ...

... رها گشت کوش و ز کشتن برست

برآسود و اسبی دگر برنشست

بینداخت از کینه مغفر ز سر ...

... همی برد زاری و بانگ و خروش

تگ از تازی اسبان وز مرد هوش

خلیده به پیش اندرون نوک خار ...

... وز این سوی آگاه گشت آتبین

ز نیواسب و کارسواران چین

چنان بر پی کوش لشکر بتاخت ...

... همی بود با کوش شادان و مست

بدو داد هرچ آن نیواسب بود

اگر تاج اگر تخت اگر اسب بود

... رخان تیره و دیدگان همچو نیل

بدو تاخت نیواسب مانند کوه

ندیدندش دیگر به پیش گروه ...

... پرستنده طوقی ز قیر سیاه

به دنبال و گیسو کدام اسب بود

که سوگ سرافراز نیواسب بود

خیالی شد از درد او شاه چین ...

... رسید آن هزیمت به نزدیک شاه

برآشفت وز خشم بیرون زد اسب

به تیزی بیامد چو آذرگشسب ...

... چو در جنگ زهره چنین داشتید

ز نیواسب وز من چه کین داشتید

همی بود بایست برجای خویش ...

... بیفتد همی تیغ و زوبین ز چنگ

نه با اسب او اسب جوشد همی

بپرد روان چون خروشد همی ...

... دهان و لبانش چو کام نهنگ

بر آن دشت کاو اسب تازد همی

تو گویی همی گوی بازد همی ...

... که کوشش نمایند هنگام کین

ز باد تگ اسب این هر دوان

به تن در بلرزد سپه را روان ...

یکی نامور خواهم از انجمن

که او را دهم جوشن و اسب من

زبان پارسی دارد و پهلوی ...

... تو را گر نیفگندمی من به خاک

نگشتی ز نیواسب جان را هلاک

کنون کرد پاداش من کردگار

که نیواسب شد کشته در کارزار

ز مرگش چنان سوگوارم هنوز ...

... بر او هر کسی آفرین کرد یاد

بدو داد شاه اسب و برگستوان

همان ساز رزم و سلیح گران ...

ز گفتار او گشت به مردشاد

فرود آمد از اسب مانند باد

فراوان ببوسید پیشش زمین ...

... به پادافره آنچه بر تو رسید

دلم درد نیواسب فرخ کشید

برار از یزدان چو بشتافتم ...

... بدان تا کند بیگناهت تباه

تو نیواسب را هیچ نشناختی

نه خود بر پی اسب او تاختی

گر او بر تو خود دسترس یافتی ...

... دل شاه گردد به تو رام و شاد

نیایدش دیگر ز نیواسب یاد

بدو کوش گفت ای سر راستان ...

... بفرمود تا برنهادند زین

به اسب اندر آمد برآمد ز جای

شمالی شد از زیر او بادپای ...

... مر او را چو کوش از سپه دور یافت

چو باد دمان اسب بروی شتافت

بغرید و زد تیغ برران او ...

... فراوان بپرسید و خوبش نواخت

به اسب و ستام خودش برنشاخت

همی راند با او برابر به راه ...

... بر ایرانیان سر بسر برشدی

سرا پرده دادمت و اسب و ستام

سپهدار و سالار کردمت نام ...

... زمانی بگردیم و بازی کنیم

بدین دشت کین اسب تازی کنیم

ببینیم تا چون برآید نبرد ...

گریزان شد از بیم جان زی سپاه

همی تاخت او تا بر اسب شاه

سپاهش دگر باره بشتافتند

مر او را چنان خسته دریافتند

بر اسبش نشاندند بردند تیز

چنان لشکری زآتبین در گریز ...

... ز گردان بماند دل شهریار

چو بر کوه زد کوش را اسب دست

میان هر یکی را به رفتن ببست ...

... از آن کوه ترسنده گشتند باز

بسی اشتر و اسب گردنفراز

دل هر کسی تیزتر شد به جنگ ...

... به بازارگانان بسی چیز داد

ز دینار وز اسب تازی نژاد

برفتند با نامه و مرد شاه ...