... بردار دست از شهر بگذار سر بصحرا

با سوز عشق باشد روشن طریق مقصد

آتش بلد نخواهد هرگز براه بالا ...

... طول امل کشیده چو سگ در مرس مرا

گمگشتگی به منزل مقصد رهیست راست

شد غول ره بلندی بانگ جرس مرا ...

... بیرون دود ز خانه خود گر کمان ما

واعظ طریق مقصد ما راه باطنست

گردیده خامشی جرس کاروان ما

... چشم و ابروهای تصویر این در و درگاه ها

همرهی از لطف حق جو تا به مقصد ره بری

غیر بی راهی نمی آید از این همراه ها ...

... یک سر مو تا به جایی کی به جایی میرسی

پای راه مقصد آزادگان ترک سر است

پاکی دامان اگر خواهی به بی رشدی بساز ...

... گر غرض شهرت نباشد راه عزلت تنگ نیست

چون بود گمگشتگی مقصد بیابان جاده است

میشود فردا بسی افتادگان را دستگیر ...

... ما بخصمی که کشد تیغ نمک تازه کنیم

واعظ از برگ جهان مقصد ما گمنامی است

پوست پوشی نه چو طبل از پی آوازه کنیم

... تا قیامت آسمانها در عرق از اختر است

بود مقصد این ز معراجش که تا بینند خلق

کز زمین و آسمان ها رتبه او بر تراست ...

... بجز این کآورم بعجز اقرار

مقصد من تلاش مدحت تست

ورنه مدحت نیاید از من زار ...

... وقت همراهی است ای امیدگاه شیعیان

راه مقصد سخت دورو پای همت سخت سست

لاشه تن بس ضعیف و بار خدمت خوش گران ...

... بهر تاریخش از اخلاص دعایی دارم

یاعلی مقصد کونینت از آن حاصل باد

... عقل تاریخ نصب آینه اش

گفت مرآت چهره مقصد

... ز برقی پرورد هر لحظه دهقان حاصل ما را

غبار خاطر مقصد شود سعی فضول اینجا

ندارد هیچ کوشش اجر سعی کامل ما را ...

... در پیش پای شاهد مقصود برنخاست

مقصد ز عشق لذت سوز است اسیر و بس

شادم که داغ لاله نمکسود بر نخاست

... صد کاروان غبار شد و ره همان که بود

برخاست گرد منزل و مقصد همان که هست

مشت غباری از ره مقصود بیش نیست ...

... گر بود همراهی طوفان به ساحل می رسد

پیرو دل گشته ام جایی که مقصد گمره است

می رود از راه صد جا تا به منزل می رسد ...

... وقت ساقی خوش کز او نام بهارم شد بلند

رفتم از بیهوده گردی تا به مقصد بی دلیل

آنقدر بیکار گردیدم که کارم شد بلند ...

... امانتدار نقد دوستی بیهوش می باید

حجاب ره زگرد کاروان برخاست مقصد را

توان از یک نگه تا کعبه رفتن هوش می باید ...

... در هر قدمم شوق به صحرای دگر بود

در وادی مقصد نه مقیمی نه مقامی

بادا نمک حیرت جاوید حلالم ...

... بهر پابوست جبینم انتظاری می برد

کعبه مقصد بیا ای قبله عالم بیا

غنچه های داغ بر اعضای من گل کرده است ...