... طوفان جلوه تو چو در دل گذر کند

دریا شود ز موجه آغوش سینه ام

از خون نوح آب خورد تیغ موجه اش ...

... از گردش زمانه دواری که داشتم

بی آب کرد گوهر دریا دل مرا

از تنگنای چرخ فشاری که داشتم ...

... از خار راه من گل امید می دمد

اکنون که همچو سیل به دریا روان شدم

سیلاب من کجا به محیط بقا رسد ...

... بر روی برگ گل به امانت نشسته ایم

چون قطره سر به دامن دریا نهاده ایم

وز موجه تردد خاطر نرسته ایم ...

... عزم درست کار پر و بال می کند

با کشتی شکسته ز دریا گذشته ایم

آزادگان گر از سر دنیا گذشته اند ...

... ما چون حباب منت رهبر نمی کشیم

صدبار چشم بسته ز دریا گذشته ایم

هموار ساخته است به ما شوق راه را ...

... صایب ز راز سینه بحریم با خبر

چون موج اگر چه تند ز دریا گذشته ایم

... هرچند غرقه ایم همان از حباب و موج

مکتوب سر به مهر به دریا نوشته ایم

بر صفحه دلی که غم عشق را سزاست ...

... ما چون چنار از آتش خود درگرفته ایم

چون سر برآوریم ز دریا که چون صدف

گوهر به آبروی برابر گرفته ایم ...

خورشید داغ گوهر عالم فروز ماست

دریا روان ز چشم خریدار کرده ایم

داغ است چرخ از دل بی آرزوی ما ...

از آه دام موج به دریا فکنده ایم

از اشک تخم لاله به صحرا فکنده ایم ...

... آمد چو موج دامن ساحل به دست ما

تا اختیار خویش به دریا گذاشتیم

از جبهه گشاده گرانی رود ز دل ...

... تا چند چون سفینه توان بود تخته بند

موجی شدیم و روی به دریا گذاشتیم

چون داغ لاله از سر ما موج خون گذشت ...

... بیهوده دل به عشوه دنیا گذاشتیم

از جوش می چو ابر ز دریا هوا گرفت

هر پنبه ای که بر سر مینا گذاشتیم ...

... از دست دیگران قدح باده چون کشیم

دریا و موج تشنه آمیزش همند

از عشق دامن دل آزاده چون کشیم ...

... بیشی کمی است شوق چو افتاد بی شمار

دریا کشیم و باده به اندازه می کشیم

چون بلبل دراز نفس منت بهار ...

... تصدیع اهل شهر چو مجنون نمی دهیم

دریا اگر به ساغر ما می کند سپهر

نم چون گهر ز حوصله بیرون نمی دهیم ...

... شیرین سخنان را نگرفتیم سر گوش

تا همچو گهر تلخی دریا نکشیدیم

در دامن ما صد گل بی خار فرو ریخت ...

... در قبضه اگر تیغ سیه تاب نداریم

قانع به هواداری دریا چو حبابیم

ما حوصله گوهر سیراب نداریم ...

... گرد سفر از جبهه ما شسته نگردد

تا رخت چو سیلاب به دریا نکشانیم

از ما گله بی ثمری کس نشنیده است ...

... جگر گداز محیط است داغ تشنگی من

کلاه گوشه به دریا شکسته موج سرابم

به خوان چرخ نکردم دراز دست تهی را ...

... می دود در کوچه و بازار چون دیوانگان

می کند باد مخالف شور دریا را زیاد

می شوند آشفته صایب از فسون دیوانگان

... تا توان گردآوری کرد آبروی خویش را

بهر گوهر دست نتوان پیش دریا داشتن

جنگ دارد صحبت سوداییان با خلق تنگ ...