... بود گر با اصول دین موافق

گرش لاله رباب جشن راغ است

درختش ارغنون بزم باغ است ...

... گر نباشد زخم شمشیرم حمایل گو مباش

هیکل تن کرده ام چون لاله داغ خویش را

می گساران دیگر و خونابه نوشان دیگرند ...

... تا ریشه نهال خزان کرد باغ ما

بوی محبتی ز گل و لاله درنیافت

آشفته شد ز نکهت گلشن دماغ ما ...

پژمردگی نبرد بهار از گیاه ما

چون لاله جزو تن شده بخت سیاه ما

روزی که نبود آینه حسن در نظر ...

... ز خون دیده و دل در خیال عارض دوست

کنم به لاله و گل فرش روی صحرا را

بیا به دیده ما سیر کن نه در گلشن ...

... که خضر آب بقا داده است تاک مرا

چو لاله پیرهنم بخیه برنمی دارد

رفوپذیر مدانید جیب چاک مرا ...

دلی که عشق نکردش چو لاله داغ کجاست

خبر دهید که فانوس بی چراغ کجاست ...

... هر طرف هست آرزویی در دل صدپاره ام

در میان لاله و گل اینقدر خاشاک چیست

بر شهید دیگری تیغ آزمودن خوب نیست ...

... رفتی و از خمار برون رفتنت ز بزم

بر روی نشاه رنگ می لاله گون شکست

یک سو شکست زلف تو یک سو شکست دل ...

... مگر یعقوب در بیت الحزن سوخت

ندارد بر جگر چون لاله داغی

دلم بر حال برگ نسترن سوخت ...

... آفتاب امروز اگر رخ بر کف پایی نداشت

درد نگذارم به جام لاله گر بر لب نهم

هرگز این میخانه چون من باده پیمایی نداشت

مرا چو لاله ز بخت سیه رهایی نیست

شب مرا به دم صبح آشنایی نیست ...

ز بوی او به دل غنچه ارمغانی هست

ز داغ من جگر لاله را نشانی هست

به باغ رفتم و داغم چنان که پنداری ...

... جز کنج قفس راه به جای دگرم نیست

چون غنچه پژمرده ام و لاله بی رنگ

زان روز که غم در دل و خون در جگرم نیست ...

... آن درد که در ساغر منصور فرو ریخت

چون لاله بود داغ دل و دامن صحرا

اشکی که ز چشم من محرور فرو ریخت

... تیشه فرهاد می داند چه بر خارا گذشت

لاله بر گرد دمن پژمرده دیدم سوختم

بر سیه بختی که اوقاتش در آن صحرا گذشت ...

دستم ز جام عکس می لاله گون گرفت

گل چیدم آنقدر که کفم رنگ خون گرفت ...

... این دیده چه با جان من سوخته دارد

زان شیفته داغ بتانم که چو لاله

اجزای مرا داغ به هم دوخته دارد ...

... قدر جگر سوخته ام را نشناسد

جز لاله که او هم جگر سوخته دارد

داغم ز یک اندیشی آن کس که درین باغ

چون لاله همین داغ دل اندوخته دارد

قدسی نه همین فکر تو خام است گه نظم ...

... عشق چون قسمت اسباب معیشت می کرد

لاله داغی ز میان برد که داغم دارد

شب که دزدیده ام آرد به سر کوی تو پای ...

... تنها برابر همه خونابه می خورد

چون داغ لاله در دل پیمانه جا نکرد