... مکن بیداد بر نازک تن خویش

هوای دل چو موج انگیز دریاست

درو رفتن نه کار مرد داناست ...

... ندانم چونت باشد شیر مردی

تو بی کشتی همی دریا گذاری

ازو جوینده در شاهواری ...

... چو آلوده شود گوهر به یک ننگ

نشوید آب صد دریا ازو زنگ

چو جان ما که جاویدان بماند ...

... اگر مهر نوت گشته ست پیدا

کهن مهر مرا مفگن به دریا

مکن رامین جفای هجر با من ...

... پلنگ من شده ست آهو به صحرا

نهنگ من شده ست ماهی به دریا

نتابد مهر بر من جز به خواری ...

... هوا دوزخ شد از بس آه ایشان

زمین از اشکشان دریای عمان

دو بیدل هر دو چون شیدا بماندند

میان دوزخ و دریا بماندند

چو رامین بر نشست و رخت بر داشت ...

... که در دشتی نگنجد شصت فرسنگ

چو دریا کرد چشمم را ز بس نم

چو دوزخ کرد جانم را ز بس غم ...

... سزد گر صبر در جانم نپاید

به دریا در که یارد بود مادام

به دوزخ در که آرد کرد آرام ...

... به شب کز دوستان تنها بماندی

ز خون دیدگان دریا براندی

بدین سان بود حالش تا یکی روز ...

... مکن یاد گذشته کار گیهان

که کار رفته را دریافت نتوان

اگر فرمان بری ماه دو هفته ...

... که تا باشد به گیتی کوه و صحرا

رود جیحون و دجله سوی دریا

ز چشمه آب خیزد زاب ماهی ...

... نهیب من ز هجرانت فزون بود

که با او چشم من دریای خون بود

بلای من ز دیدارت بتر بود ...

... چو ماهی بد به پیشم هر نهنگی

نجوشیدم ز هر بادی چو دریا

تو گفتی خور ز من گردید صفرا ...

... چو شاهنشه ازو تنها بماندی

ز خون دیدگان دریا براندی

سخنهایی چنان دلگیر گفتی ...

... بود همواره جای کبگ در کوه

کنارم هست چون دریای پر آب

دهانت چون صدف پر در خوشاب

ندانم چون شدی از من شکیبا

که نشکیبد صدف هرگز ز دریا

تو سرو جویباری چشم من جوی ...

... به هر دو پای افتاده به دامم

چو بازرگان به دریا در نشستم

ز دریا گوهر شهوار جستم

درازست ار بگویم سر گذشتم ...

... همی خوانم خدایم را به زاری

همی جویم ز دریا رستگاری

اگر رسته شوم زین موج منکر

ازین پس نسپرم دریای دیگر

من اندر هجر تو سوگند خوردم ...

... بدان امید کاو بانگی کند خوش

نبینی آنکه در دریا نشیند

چه مایه زو نهیب و رنج بیند ...

... گهی از خواسته ترسد گه از جان

به امید آن همه دریا گذارد

که تا سودی بیابد زانچه دارد ...

... چو دوزخ بود جان تو ز بس تاب

چون دریا بود چشم تو ز بس آب

هر آن روزی که تو کمتر گرستی ...

... وگر دیده نباشد بی تو شاید

بگریم تا کنم هامون چو دریا

منالم تا کنم چون سرمه خارا ...

... فزون از ریگ کهسار و بیابان

فزون از قطره دریا و باران

فزون از رستنی بر کوه و صحرا

فزون از جانور بر خشک و دریا

فزون از روزگار هردو دوران ...

... به بالا بر شدی همچون پلنگان

به دریا در شدی مثل نهنگان

به پای او چه کهسار و چه هامون

به چشم او چه دریا و چه جیحون

به پشتش بر سوار آسوده در راه ...

... که من باشد در آب و تو در آتش

جهان دریا کنم از دیدگانم

پس آنگه کشتی اندر وی برانم ...

... به باد سرد خود کشتی برانم

چو باد از من بود دریا هم از من

نباشد کشتیم را موج دشمن

عدیل ماهیان باشم به دریاب

که خود چون ماهیم همواره در آب ...

... نه تو مستی که من نادان و مستم

که بر باد تو در دریا نشستم

مرا گفتی که شو یاری دگر گیر ...

... به جای او یکی دیگر گزیدم

کنونم غرقه در دریا بماندی

مرا بر آتش هجران نشاندی ...

... کجا زنده بماند هیچ دشمن

همی تا در جهان دریا و رودست

ترا از من به هر نیکی درودست ...

... تو هم فریاد اتش سوز من رس

اگر دریا برین آتش فشانی

نیاید آتشم را زو زیانی ...

... من آن بودم که از اومیدواری

همی بردم به دریا بر سماری

کنون از شورش دریا برستم

دل از اومید بیهوده بشستم ...

... همی تازند پنداری سواران

جهان آشفته چون آشفته دریا

نوان در موجش این دل کشتی آسا ...

... ببسته راه رامین بی محابا

چو بندد راه کشتی موج دریا

تنش در برف بود و دل در آتش ...

... عنان رخش را چون باد برتافت

سمنبر ویس را در راه دریافت

چو مستی بیهش از رخش اندر افتاد ...

... همی آمد ز مرو انبوه لشکر

چنان کز ژرف دریا موج منکر

به پیش شاه رفت آزاده رامین ...

... بلا را مونس و غم را رفیقم

به دریای جدایی در غریقم

چه مسکینم که گریم زار چندین ...

... که صبر و رامشم در دل همی سوخت

چو دریا کرد چشمم را ز بس آب

کنون در آب چشمم غرقه شد خواب ...

... بر آن ماه من و شاه سواران

درود از من فزون از آب دریا

بر آن خورشید چهر سرو بالا ...

... نه از پیل دمان و شیر غران

نه از برف و دمه نز موج دریا

نه از باران نه از سرما و گرما ...

... ز دشمن کی حذر جوید خطرجوی

ز دریا کی بپرهیزد گهرجوی

به دریا در گهر جفت نهنگست

چو نوش اندر جهان جفت شرنگست ...