... افسرده شد ریاض امامت بهار کو

زان موجها که خون شهیدان به خاک زد

طوفان غم گرفته جهان را غبار کو ...

... تا آستین به دیده گریان نمی کشی

هامون چرا نمی کنی از موج اشک پر

این فوج را به عرصه میدان نمی کشی ...

نه همین طوق گلو حلقه جام است اینجا

گر همه موج شراب است که دام است اینجا

زله از خوان لییمان چه بری بهر عیال ...

... بر سینه بسته دست طلب در دعا مرا

تا همچو موج نقش خودی را زدم بر آب

در سینه داده همچو گهر بحر جا مرا ...

... عشق شعبه ها دارد عقل می شود عاجز

نوح مضطرب کرده موجه های طوفان را

در دل سعیدا خون موج می زند هر سو

از پی مدد آمد بحر چشم گریان را

... نشود تیره دل پاک تو از چین جبین

موج بر هم نزند صافی دریای تو را

امشب از داغ جگر لاله چراغان دارد ...

... آیینه نمونه تمثال حیرتیم

چون آب موج خیز نباشد جبین ما

از شکر و صبر ذایقه ما گرفته حظ ...

... چشم کشیده سرمه داغ سیاه ما

از موج خیز جوهر شمشیر آبدار

دایم رسیده آب به حلق گیاه ما ...

... ما نهال خود سعیدا ز آبرو پرورده ایم

خوش تر از چین جبین باشد به ما موج شراب

... دایما در بحث کج با بحر میدان می کشد

راستی را از زبان موج نشنیده است آب

جلوه مستانه دریا را سعیدا شد نصیب ...

... اشک ما اکثر حجاب دیده ما می شود

همچو موج بحر گاهی بر رخ دریا نقاب

مبدأ درمان و درد خویش می دانیم کیست ...

... شورش دیوانه از زنجیر کی کم شود

می تواند منع جوش بحر سازد موج آب

در ترقی می شود حرص از هجوم مال و جاه ...

... دعوی میخانه در میخانه گردد باز صاف

کی نشنید بر زمین موجی که برخیزد ز آب

رفته از خود خویش را بیند سعیدا بر درت ...

... معشوق پرستیزه و ناآشنا خوش است

دل موج خیز گریه و چشمم ز خون پر است

ساقی بیار باده صفا و هوا خوش است ...

... بامی که بر هواست بنایش بنای ماست

لنگر جفا و صبر و هوا جذب و موج اشک

خون بحر و دل سفینه و غم ناخدای ماست ...

... این تیره کاسه طاقت مهمان نداشته است

شوری که در محیط دلم موج می زند

نوح نبی ندیده و طوفان نداشته است ...

... برای آخرت امروز کار خنثایی است

ز موج خیز حوادث در اضطراب نه ایم

که کشتی دل ما مدتی است دریایی است ...

... زگریه مردم چشم مرا زیانی نیست

ز دست موج نشد خانه حباب درست

چرا به سلسله زلف خود ننازد او ...

... کشتی تن کند چون لنگر از این دریای خشک

بی مدد دیگر ز موج بوریا نتوان گذشت

تا سعیدا حرص خسبیده است بر پهلو تو را ...

... دامی نهاد و سایه بال هما گرفت

ما بی خبر به ساحل و دست دراز موج

عنبر فتیله ای است که از داغ ما گرفت ...

رفتم حباب وار ز خود در هوای موج

افتاده ام چو آب روان در قفای موج

در دجله موج آب اوفتادگان

دارند زیر پهلوی خود بوریای موج

آب روان به یاد خرام تو هر زمان

صد چاک می زند به بر خود قبای موج

ز ابروی ناز ماهوشی یاد می دهد

هر لحظه این کمانکشی دلگشای موج

دیگر چه غم ز شورش و آشوب این محیط

گردیده است کشتی ما آشنای موج

آمد نسیم زلفت و خوابم ز سر گرفت

افتاده است بر سر من هم هوای موج

چشمم به بحر قطره زدن یاد می دهد

اشکم ناوفتاده عبث پیشوای موج

تا گردد از ملامت تردامنی خلاص

افکنده است بحر به گردن ردای موج

از اصل غیر فرع نشانی پدید نیست

ز این بحر کس ندیده سعیدا سوای موج

زینهار چون حباب مپرس از نشان صبح

بر هم زده است موج هوا خاندان صبح

شادی مکن که بخت سیاهم سفید شد ...