... رنگ وقوع ار نپذیرد رواست

مقصد ازین خاصیت صحبت است

صحبت دانا همه خاصیت است ...

... دست من رای فلاطون داشت ورنه چون توان

پی به مقصد برد زینسان از پس چندین حجاب

این ید بیضا مرا در آستین لطفت نهاد ...

... خاکیم و بردباری پشت و پناه ماست

یک کس به سوی مقصد خود ره نمی برد

دنیا ز بس که تیره ز بخت سیاه ماست ...

... نقش حصیر فقر که بر پیکر من است

سالک به مقصد از ره تجرید می رسد

در راه عشق رهزن من رهبر من است ...

... پای چون زسر کردی بحر عشق پایانیست

گر نشان بسی باشد نیست غیر یک مقصد

قبله جز یکی نبود گر هزار محرابست ...

... در خویش توان دید چوبینش بکمالست

آن کعبه مقصد که رهش دور نباشد

دست هوسم از لب ساغر نشود دور ...

... بر دستشان ز سبحه سلاسل نهاده اند

مقصد طلب مباش که سرگشته مانده اند

آن ها که رخت خویش به منزل نهاده اند ...

... خدنگ ناله ما همچو شعله شمعست

مسافرست و ز مقصد نشان نمی داند

به عرض حال دل آن چشم مست وانرسد ...

... به حکم دایه مشرب به خون توبه خو کردم

چرا از خضر نالم ره به مقصد گر نمی بینم

که من با دیده پوشیده دایم جستجو کردم ...

... که منت دار از همراهی ریگ روان باشی

به ترک مقصد ار ممنون خود باشی از آن بهتر

که بهر کامیابی شرمسار آسمان باشی ...

... عشرت اندر بند دلها همچو آب گوهرست

هر گل مقصد که می خواهی بچین از روزگار

گلستان دهر را نی باغبان و نی درست ...

... خیال واربدم کوچه گرد و هر جایی

همیشه در حرکت بودمی و مقصد نه

چو آن سفینه که باشد ز موجه دریایی ...

... گویی به سر رهگذرم شیر به خواب است

هر قاصد و هر نامه بری رفت به مقصد

مکتوب سلیم است که در بند جواب است

... می که هر برگی ز تاکش پنجه زورآوری ست

از تهیدستی به مقصد ره نیابد ناله ام

نخل چون بی برگ شد هر شاخ تیر بی پری ست ...

... هزار قافله رفت و نشان پایی نیست

ز کجروی نبرد هیچ کس به مقصد راه

که تیر را بجز از راستی عصایی نیست ...

... غرقه ی دریا چه می داند چه بر ساحل گذشت

رهرو عشق ترا مقصد نمی دانم کجاست

این قدر دانم که همچون راه از منزل گذشت ...

رهنمای مقصد هرکس توکل می شود

همچو ابراهیمش آتش لاله و گل می شود ...

... بر گلخن است سایه ی ابر بهار حیف

از ورطه ای که مقصد ما جز خطر نبود

نشکسته رفت کشتی ما برکنار حیف ...

... مرا کاری به بلبل نیست با پروانه می گویم

پس از مقصد رسیدن مدعا معلوم می گردد

سخن را رهروان در راه و من در خانه می گویم ...

... در نان سیاه دانه ز تخم پیاز کن

راحت طلب سلیم به مقصد نمی رسد

چون ناقه پای خویش به رفتن دراز کن