... که تشنه بر لب جو میرم و خبر ندهند

مثال ما لب دریا و حال مستسقی ست

دهند شوق ولی رخصت نظر ندهند ...

... ظفر تو راست نظیری که محو ذوق شدی

به هرکه غوطه به دریا نزد گهر ندهند

... که گر سخن رود از خاطرت اثر نرود

دلم به یاد تو دریا نمود چشم و هنوز

می خیال تو در ظرف مختصر نرود ...

... بر تشنگان بباز بخیلی برای چیست

دریا کریم و ظرف تو را سر نبسته اند

ما می رمیم رخش تو را پی نکرده اند ...

... مرا گر هست کبری در دماغ از کبریای اوست

حباب از جوش دریا باد نخوت در کله دارد

تجلی جمالی هست در هرجا که ذوقی هست ...

... جز بر امید سود سیاحت نشد لذیذ

تاجر به عشق خانه به دریا شناور است

محنت جز از تصور راحت نشد لذیذ ...

... ز خوبان خوش بود مهر و وفا بیداد از آن خوش تر

چو دریا می کشم دم در خود و در جوش می آیم

که خاموشی خوشش می آید و فریاد از آن خوش تر ...

... پریر اگرچه چمن بود ساده چون ته طاس

سحاب غوطه به دریا همی زند هر دم

تفرجیست که زاهد فتاده در وسواس ...

... اهل حیرت را خبر از وصل نیست

غرقه را از گوهر دریا مپرس

عشق آزادت به تعلیمی کند ...

... بس که شد راه دوستداری تنگ

به قضا تن دهم که در دریا

شادی گوهرست و خوف نهنگ ...

... هرسو که کرده ایم روان کشتی امید

طوفان به باد و شور به دریا نوشته ایم

هر جادویی که کلک نظیری نموده است ...

... غره مهلت ده روزه دنیا نشویم

نقش امید به صد دوزخ و دریا شستیم

تا دگر مصدر هر عرض تمنا نشویم ...

... تکیه بر آب و سری پرباد نخوت چون حباب

هرزه وا کردیم چشم و غوطه در دریا زدیم

کس ز ما سرگشتگان ره بر مراد خود نیافت ...

... به بهار و دی نسازم نه ز جنس گرم و سردم

وزد از کمین نسیمی زندم به موج دریا

که سحاب خشک مغزم نه ز خار و نی ز وردم ...

... تنی دارم ز طوفان حوادث

چو کشتی در ته دریا شکسته

ز رعنایان که بر آتش نهندم ...

... که از هجوم بلا راحت از جهان رفته

کس از طلاطم دریا برون نمی آید

که کشتیی که ببینیم بر کران رفته ...

... ضمیر پرگهر دارم قرین ابر نیسانی

سخن را مستمع خواهم که چون دریا کند گوشی

زلیخایی بباید تا حدیث عشق و سودا را ...

... از شط غم کشتی می بر کنار آرد مگر

ورنه از تدبیر نتوان بست بر دریا پلی

فرض صبحم گر قضا گردد صبوحی کی شود ...

... عیسی مریم برون آورده رخسار از حجاب

کوکبی آورده جای گوهر از دریا صدف

اختری افکنده جای قطره از گردون سحاب ...

... به خشگ ساختن بهر در جهان برخاست

ز بس که آب ز دریا به جهد برمی داشت

ز ساکنان وی از جهد او فغان برخاست ...

... از من نثار تخت تو جستند خسروا

نطقم به بذل بر سر دریا و کان نشست

هر گوهری که طبع به رغبت نمی فروخت ...