... به جای فاتحه اندر عیادت بیمار

به مهر لاله او خواستم کنم تشبیه

خرد نفیر بر آورد کای مکن زنهار

فروغ مهر کند چهره را سیاه و کند

فروغ لاله او سرخ چهره شب تار

از آن فلک سوی خود می کشد چنارش را ...

... حکایت از دم عیسی کند نسیم شمال

میی به رنگ و به بوخانه سوز لاله و گل

چو عشق دشمن عقل و چو علم منکر مال ...

... مژه بهم نزند در نظاره سوسن

نگر به لاله و داغش که عکس آن بینی

وگرنه دیدی بس شب به روز آبستن ...

... که از تحیر او آب ماند از رفتن

زمین لطیف و از و لاله های نورسته

چنان نمایان کز شیشه باده ی روشن ...

... گرفته سطح زمین همچو سطح آب شکن

ز عکس لاله شدست آب سرخ یا بلبل

زبی وفایی گل گریه کرده در گلشن ...

... شکوفه رفت چو گل کرد شاخ را مکمن

دهان لاله ز شبنم پرست تا دارد

ز آرزوی زمین بوس شد پرآب دهن ...

... خارم به پا خلاند چرخ ستیزه گر

گر فی المثل گارم بر لاله زار پای

ثانی نداشت گام نخستین من مگر ...

... تو خود همان شگرف بهاری که خون خشک

در داغ لاله از نم خلقت شود گلاب

من هم نه زلف دل برونه شاهد غمم ...

... نمودی بار دیگر شیشه را آب

چو لب را کرد ترزان تنگ لاله

نیامد بر زمین پای پیاله ...

... به حشر دشمنش از سیلی پشیمانی

کند چو لاله سیه کاسه های زانو را

غبار رشک که در دل ز شوکت او داشت ...

... اگر حمایت لطفش بود زیان نرسد

چو داغ لاله در آتش وجود هندو را

به دور نکهت خلقش ز شرم در گلشن ...

... سلیم آن گل گذاری کاشکی سوی چمن آرد

که از سر لاله بگذارد هوای کج کلاهی را

... ز خم خسروی مگذر کزو گل می توان چیدن

به فرق خسروان زن لاله ی کوه بدخشان را

صدف نبود که از گرداب در چشم تو می آید ...

... از آستین رهی ست به سوی دماغ ما

ما را به برگ لاله چه نسبت که روزگار

هرگز نسوخته ست کسی را به داغ ما ...

... هرگز تهی نگشت ز خون جگر سلیم

هرچند همچو لاله شکسته ست ایاغ ما

... کردم سلیم آخر قطع نظر ز خوبان

چون لاله داغ کردم این چشم خون فشان را

... ای نمکدان لب لعل تو مرهم دان ما

دامن ما ز انتظار لخت دل چون لاله سوخت

خار راه گریه باشد تا به کی مژگان ما ...

... که فاش کرده همه رازهای پنهان را

ز جوش لاله و گل در چمن چراغان است

ببین ز ابر سیه دود آن چراغان را ...

نگاه باغبانم می پرستم لاله و گل را

کنم چون موی پیغمبر زیارت شاخ سنبل را ...

فلک نبود به مستی حریف ناله ما

چو لاله ریخت از آن سرمه در پیاله ما

به جز چراغ نداریم مجلس افروزی ...

... نمی توان به دل گرم ما به سر بردن

چو سایه داغ گریزان بود ز لاله ما

شود سلیم همه صرف شاهد و مطرب ...

... به زیر پای نهد تخت پادشاهی را

ز نسبت خط و خال تو برق چون لاله

درون دیده ی خود جا دهد سیاهی را ...

... هزار مرتبه ضایع شد التماس مرا

نمی کنم به گل و لاله دست پنداری

که باغبان به چمن برده بهر پاس مرا ...

بیا که سوخت ز شوق تو لاله در صحرا

بود به راه تو چشم غزاله در صحرا

خورد ز لاله چو مستان انجمن هر دم

به یاد چشم تو آهو پیاله در صحرا ...

... زگل بپرس که مرغ چمن چه می گوید

که من برآمده ام همچو لاله در صحرا

گریزپاست نشاط زمانه واقف باش ...

لاله را با روی او تاب قدح نوشی کجاست

سرو را با قد او سامان همدوشی کجاست ...

گل این باغ را ساغر ز می شام و سحر خالی ست

چو بیند تاج خود را لاله گوید جای سر خالی ست

به غیر از باد همچون سرو چیزی نیست در دستم ...