... رخ من ز خورشید والاتر است

شه ار شد فریدون زرینه کفش

به فتحش منم کاویانی درفش ...

... که تن را ز دربان نبینی خلاص

به کفش گل آلوده بر تخت شاه

نشاید شدن کفش بفکن به راه

چو هم کاسه شاه خواهی نشست ...

... چشمه آسوده و دریای پر

با کفش این چشمه سیماب ریز

خوانده چو سیماب گریزا گریز ...

... نیک سرانجامتر از مردمی

جام سخا را که کفش ساقی است

باقی بادا که همین باقی است

... نیل گر ی کرد به هندو ستان

چون کفش از نیل فلک شسته شد

نیل گیا در قدمش رسته شد ...

... در بد و نیک آینه دار تواند

کفش دهی باز دهندت کلاه

پرده دری پرده درندت چو ماه ...

... گر نفسی نفس به فرمان توست

کفش بیاور که بهشت آن توست

از جرس نفس برآور غریو ...

... که هر یکش ده و هر صدش صد هزار شده است

علم که هست نهال فتوح در کفشان

ثبات بیخ شرف برگ و فتح بار شده است ...

... ز آب کشته شود آتش و کنون بر عکس

گرفت از آب کفش گنج شایگان آتش

سپهر قد را آنی که گر مثال دهی ...

... نگشاد چشمه ها و نیامد قیاس راست

جوی کفش که بحر عطا بود خشک شد

لیک از دلش که سنگ سیه بود نم نخاست

... گویی نرسد مرگ به من چون نرسد

نه پای وی آبله نه کفشش سوراخ

... کاندر گلوی وی دمی بند از رسن افتاده شد

ساقی به جای مصحفش جامی نهاده بر کفش

وآتش ز جان پر تفش در پیرهن افتاده شد ...

... چون کنم قصد این سلوک شگرف

کوکب کفش از ستاره کنم

شیر دوشم هزار دریا بیش ...

... داعی ذرات بود آن پاک ذات

در کفش تسبیح زان کردی حصات

ز انبیا این زینت وین عز که یافت ...

... هرک این سگ را زبون خویش کرد

گرد کفشش را نیابد هیچ مرد

هرک این سگ را نهد بندی گران ...

... چو شاهی از درفش لخت چرمست

بغایت کفشگر زان پشت گرمست

مرا ملکی که اصلش چرم باشد ...

... چو گویی بی سر و بی پای مضطر

کله در پای کرد و کفش بر سر

بدایه گفت برخیز ای نکوگوی ...

... وگر تو گرم رو مردی درین کار

برو تا پینه بر کفشت زند یار

اگر صد قرن می گردی چو گویی ...

... مه رخشنده با این نور دادن

نیارد کفش پیش من نهادن

اگر چون صبح برگردون بخندم ...

... ز بس آتش دلش چون جوی خون شد

کفش بر لب زد و از سر برون شد

چو عشق از در درآمد گام برداشت ...

... ز بسیاری که گرد بام پویی

بدری هر شبی کفشی ببویی

اگرچه من نیم حاضر جوابی ...

... چو روی از عشق او دیدی بنفشم

ز بیرحمی نشاندی زیر کفشم

ز گل هم سیخ سوخت و هم کبابم ...

... ظفر با تیغ او همپشت میشد

حسودش کفش در انگشت میشد

چنان بانگی برآورد از جگرگاه ...

... که آبی برکلوخش ریخت ناگاه

مگر سنگیش ازو در کفش افتاد

که شد همچون کلوخی کفشش از یاد

مگر کفشش ازو در اندرون گشت

بمن بگذاشت کفش ازدر برون جست

چنان بی کفش رفت آن شوم زاده

که مرد کفش دردامن پیاده

مگر هرمز چو مرد کشفگر شد

که گل را پاره بردوخت و بدر شد

مرا زین کفشگر رویی بنفشست

که کافر نعمت و کافر درفشست

اگر خوردی ز کفش من قفا او

بزیر کفش منشاندی مرا او

زن ناپارسا درخورد تیغست ...