سرو نازم چون بی گلگشت در رفتار شد

چار دیوار چمن از موج گل سرشار شد

آه از غفلت که عمرم در سیه کاری گذشت ...

... هر بلند و پست از جان سختیم هموار شد

موج گل در کوچه باغ از هر سو دیوار ریخت

در حنا امروز از گل پای هر دیوار شد ...

... چه بیباکانه بر می داری از عارض نقابت را

مبادا زورقم طوفانی موج صفا گردد

چنان جویا ز بار کلفت خاطر بود سنگین ...

... گر شاهی از فقیری است دارد نمود بی بود

پست و بلند دنیا موج سراب باشد

در آینه ز شوق رخسار با صفایش

جوهر چو موج دریا در اضطراب باشد

هر قطره سرشکم گشته محیط آهی ...

... پوشیده کی بماند کلفت زصاف باطن

چینهای موج جویا بر روی آب باشد

... دور از تو ذره ذره من دشمن همند

سوهان استخوان تنم موج خون بود

جام فلک تهی است مدام از می مراد ...

... چشم در خون خفته داغ دلم آمد به یاد

جلوه گر شد موج تا در دیده ام با اضطراب

پرفشانی های مرغ بسملم آمد به یاد

بس که گوهر بر کنارم چشم خون پالا فشاند

بی نیازیم آستین چون موج بر دریا فشاند

از شکفتن غنچه آب روی گلشن را فزود ...

... عقده تن را کسی کز رشته جان واکند

فتح ابواب است در بدن کلید موج می

بر رخ احباب درهای گلستان واکند

... محرم لب گشت پیغام دل از سعی زبان

هرچه آرد موج از دریا به ساحل می دهد

کامیابست آنکه می بندد کمر بر مطلبی ...

... از شکست رنگ می ترسم که مینا بشکند

موج صاف لعلگون در ساغر زرین او

خار در پیراهن گلهای رعنا بشکند ...

... هفته دیگر تماشا کن سپر می افکند

شوخی حسن ترا نازم که از موج صفا

خار در پیراهن آب گهر می افکند ...

... پیمانه ای غبار غم از سینه می برد

موج شراب مصقل آیینه دل است

کز سینه زنگ کلفت دیرینه می برد ...

خط به گرد عارضش گرد شمیم گل بود

سبزه پشت لبش موج نسیم گل بود

لفظ و معنی در لبش با یکدگر جوشیده اند ...

... بلی این نخل چون برگش فرو ریزد ثمر بندد

فغان از موج خیز عشق کز دل تا سر مژگان

به طفل اشک صد جا ره ز خوناب جگر بندد ...

... خوش رتبه ای به مردم خاموش داده اند

جویا چو موج بی سر و پایان راه عشق

دایم به لجه خطر آغوش داده اند

... همچو شاخ گل سراپای تو خندان ساختند

شکرین لعلت ز موج آب حیوان ساختند

نقل دندان ترا از شیره جان ساختند ...

... همچو صحرا از لباس آخر به دامان ساختند

موج رنگ سنبل و طوفان بوی مشک را

جمع آوردند و آن زلف پریشان ساختند ...

اشک ما موج شراب دل بود

آه ما دود کباب دل بود ...

... تکمه پیرهن غنچه گل وامی کرد

کافرم هرگز اگر موج به دریا کرده است

آنچه دور از تو تپش با دل جویا می کرد

گرچه از موج هوا چین بر جبین دارد بهار

‏ خرمی از شاخ گل در آستین دارد بهار ...

... هست از نامی من عاصی نگین را بسکه عار

سخت رنگین می نماید جلوه موج هوا

یا زمستی بال افشان گشته طاؤس بهار ...

شد دل دریا کنارم ته همین از چشم تر

موج قلزم گشته هر چین جبین از چشم تر

بسکه دارد در گره آهی جدا از هجر اوست ...