... از ناله پر ز خون دل ارض و سما نمود

نزد برادر از سفر شام و کوفه اش

شرح غم اسیری خود را ادا نمود ...

شد محرم به سفر ماه صفر آمده است

مه قتل حسن خسته جگر آمده است ...

اربعین آمد و اشکم ز بصر می آید

گوییا زینب محزون ز سفر می آید

باز در کرب و بلا شیون و شینی برپاست ...

... کاش می داد کسی بر علی اکبر پیغام

کای حوان مادر پیرت ز سفر می آید

با خبر نیست مگر قاسم داماد که که باز ...

... زینب که از مدینه روان شد به کربلا

گویا خبر ز آمدن این سفر نداشت

همره نبرده بود حسین گر سکینه را ...

دل تنگم سفر کرب و بلا می خواهد

آستان بوسی شاه شهداء می خواهد ...

... هوای تربت سلطان نینوا دارد

خوش آن که از وطن خویشتن خیال سفر

به سوی روضه فرزند مصطفی دارد ...

... مرا غریب به کرب و بلا فکندی و رفتی

چو گشت همسفری ای جوان نوسفر من

امیدواری باب ای نهال نورس مادر ...

... اگرکند مددی پیک آه بی اثر من

پس از تو در سفر شام و کوفه وقت اسیری

ترحمی نکند هیچ کس به چشم تر من ...

... تا تو بودی خاطرم آسوده بود

چون تو بندی از جهان بار سفر

در فراقت بگذرد آبم ز سر ...

... بهر تحصیل طریق مذهب اثنی عشر

سوی طور معرفت چون پور عمران کن سفر

شو به ظل رافت موسی بن جعفر معتصم ...

... از بهر گنج دنیا خود رامساز رنجه

تا کی سفر باور رنج بهر درم به گنجه

جانر بس است زحمت در معرض شکنجه ...

... آخر عمر است و خواهی روی نیکویت ببینم

زودتر خود را رسان جانا که هنگام سفر شد

نور چشما زهر قاتل او فکند آخر ز کارم ...

... روی دامان او نازپرورده بود

بابش اندر سفر همره آورده بود

پیش گفتار وی بنده پرورده بود ...

... نزد باب عزیز آن مه دلنواز

هم جلیس سفر هم انیس وطن

دیده در کودکی گرم و سرد جهان ...

شیعیان بار دگر نخل عزا می بندند

باز بار سفر کرب و بلا می بندند

یا مگر حجله قاسم به مبلا می بندند ...

زینب به حسین گفت که ای تاج سر ما

ای قافله سالار من و همسفر ما

آسوده بخوابی چه خوش از رهگذر ما ...

... گو این همه شادی مکن از رفتن ما غیر

گاهی نبود بیش ز کویش سفر ما

داغ تو بر آورد ز کانون دلم دود ...

... تا بسپهر برکشی ماهیچه توانگری

ره تبری به منزلی تا کنی سفر ز خود

می طلبی ز گمرهی از دگری خبر ز خود ...

... که ای به خوان جهان گشته مدتی مهمان

به ما ز بیش و کم این سفر نما تو عیان

مساز نیک و بد خویش را ز ما پنهان ...

... یک به یک کردند از این دار فنا رو در بقا

سر به سر بستند از این دیر کهن بار سفر

جمله را نقد نفس افتاد چون اندر شمار ...

... نه مهیای علاج و عمل مستقبل

گه در پیله وری در سفر شهر و بلوک

گاه در راهزنی رهسپر تل و جبل ...

... توشه کم و راه فزون بی پناه

سی حضر داشت شتاب از سفر

ایمن و وارسته ز خفو و خطر ...

... ریزد ز دو چشمم اشک چو ستاره

کردند سفر را از جور حرامم

دوران ز غمت خاک آخر به سرم کرد ...