ای ز شور نشئه دنیای فانی سرگران

سرگران از ساغر سودای صهبای جهان

از جهالت سود را بنموده سودا با زیان

بشنوی تا الرحیل همرهان از کاروان

چند روزی داده مهلت ز امتحانت کردگار

می‌زنی بربام گردون گاه کوس اختیار

گه سوی تفویض می‌رانی سمند اقتدار

می‌کنی گه میل سوی جبر و در پایان کار

آنکه داند از طبیعت اصل بود کن فکان

می‌کند این کار صنع کردگار لامکان

حرق را از نار بیند غرق از آب روان

قطع را از آهن و از معده هضم آب و نان

پس چرا شد آتش سوزان گلستان بر خلیل

موسی عمران نشد بهر چه غرق رود نیل

نامد اسمعیل از تیغ خلیل از چه قتیل

در نجات یونس از بطن سمک برگو دلیل

صنعه اللهی که دارد در همه اشیا ظهور

کی شود مستور چون حورشید غیر از چشم کور

آنکه دارد کبریا را سعی در اطفاء نور

هست چون ابلیس از سر منزل توفیق دور

کن علاج این غبار لغزش عمی بصر

از غوایت شو به اقلیم هدایت ره سپر

بهر تحصیل طریق مذهب اثنی عشر

سوی طور معرفت چون پور عمران کن سفر

حضرت باب الحوائج عبد صالح رکن دین

نور چشم مصطفی شبل امیرالمومنین

قبله اسلام صاحب افسر ملک یقین

پیشوای شرع احمد مقتدای راستین

شمع مصباح و چراغ دوده عبدمناف

آنکه از تیغ زبان با زمره اهلی خلاف

چون علی کرده به حفظ شرع پیغمبر مصاف

گرنبد ذاتش معین موسی دریا شکاف

پنجه الله شکلش همچو حیدر بت‌شکن

صرصر قهرش بلای جان عباد وئن

شهریار عالم امکان ولی ذوالمنن

واقف پنهان و پیدا کاشف سر و علن

کاظم الغیظی که حلمش کرده دین را پایدار

قدرت یزدان ز ایجاد وجودش آشکار

حارث ملک و ملک فرمانده لیل و نهار

مظهر ذات خدا اسرار غیب کردگار

مصدر صنع ازل دیباچه اصل قدیم

در دریای امامت معنی فرع کریم

رهبر دنیا و دین مجموعه خلق کریم

جنت موعود باقی مخزن علم حکیم

صد چو موسی کلیم اللهش از بهر سئوال

مانده حیران «رب ارنی» گوی در طور جمال

گرچه یکتایی بود مخصوص ذات ذوالجلال

لیک ذات وی چو ذات کردگار لایزال

در عبادت خامه «عبدی اطعنی» سالها

با خدای لامکن در کنج زندان آشنا

بسته همچو شیر در زنجیر تسلیم و رضا

هشت سال آن یوسف مصر شهادت مبتلا

از شرار ظلم هارون مشتعل شد پیکرش

گشت از زهر جفا کاهیده جسم اطهرش

در غریبی شد برون از جسم جان انورش

نی حبیبی به ببالین نی طبیبی بر سرش

وقت جان دادن بسی از زندگی دلگیر بود

جان شیرینش ز فکر الفت تن سیر بود

ناله‌اش از بی‌کسی بسیار با تاثیر بود

کند اندر پا و اندر گردنش زنجیر بود

با زبان حال می‌فرمود با باد سحر

کای صبا نزد رضا اندر مدینه کن گذر

گو ندارد ای رضا باب غریبت نوحه‌گر

روی بالین پدر یک دم قدم نه ای پسر

داد در بغداد چون جان آن امام نامراد

چار تن حمال را هارون فرستاد از عناد

حجت حق را به روی نزدبانی جای داد

شیعیان پاک طینت جمع گشتند از وداد

داد از مظلومی نوباوه خیرالانام

زاده زهرا حسین بی‌معین تشنه‌کام

شاه مذبوح از قفا کز ظلم بی‌رحمان شام

در زمین کربلا کردند جای احترام

شمر بی‌دین با لب عطشان ز جسمش سرگرفت

به جدل بی‌دین از او انگشت و انگشتر گرفت

ساربان از بند دستش بهر بند زرگرفت

(صامت) از بهر عزایش خامه و دفتر گرفت