... ظلمی که شاخ دیده برای ثمر ز سنگ

از تیغ موج حادثه آبگون سپهر

بر سر کشیده اند شررها سپر ز سنگ ...

... بیابان کرد شهر هستیم را چشم آهویی

که از بس حیرتش موج سراب ساکنی دارم

نباشد پای رفتن از دل من بیقراری را ...

... گوشه گیری چکنم گوش کری میخواهم

همچو خس بر سر هر موج ز خست لرزم

کشتی همت دریا گذری میخواهم ...

... تو باین فکر و تأمل نتوانی رفتن

چشمه های پل این آب ز موج خطر است

با گرانجانی ازین پل نتوانی رفتن ...

حال ما خواهی بدانی زلف خوبان را ببین

شور خس را گر ندانی موج توفان را ببین

گرد راهش گو بیا و چشم گریان را ببین ...

... گل نمی چینی چرا از شاخسار صبحگاه

موج زن باشد گرت در دل شکار مطلبی

پشت کن قلاب در دریا کنار صبحگاه ...

... تو با این کشت و کار خشک بی حاصل چه می خندی

نهنگ مرگ پیشاپیش و موج عمر پی در پی

شکسته کشتی و دریاست بی حاصل چه می خندی ...

... از گرفتن مه صفت تا چند جانکاهی کنی

تا توان چون موج بود آزاد در بحر وجود

چند بر خود فلس چندی دام چون ماهی کنی ...

... بر درت وسعت صحراست رخی سوده بخاک

بتو موج سرابی است لب گویایی

نسخه صنع ترا مد زمان یک الف است ...

چیست ای دل عالم هستی بیابان فنا

هر طرف موج سرابی از گذار عمرها

هر گیاه سبز دروی تیغ زهر آلوده یی ...

... گشته از ابر عجب بارگهی بر سر پا

که به هر سوی طنابش ز رگ موج هواست

بر بساط چمن افگنده هوا مسند رنگ ...

... تن دهد هرکس بزیر سقف خاکش بر سر است

چار دیوار است دیگر چار موج بحر غم

ساحل آن دامن صحرای عشرت گستر است ...

... تا زداید زنگ غم ز آیینه دلها چمن

موجها هر سوی صیقل آبها صیقل گر است

دیده روشن میکند نظاره آب روان ...

... حرف در لب همچو معنی در عبارت مضمر است

بسکه از موج هوا باید حذر کردن چو تیغ

بگذرد گر گفت و گویی صرفه با گوش کر است ...

... رو نمی بینند اگر آیینه اسکندر است

گرمی خورشید تابان با رگ موج هوا

سردتر از اختلاط آتش و چوب تر است ...

... کدام گل ز رخ خویشتن نقاب گرفت

بکوه و دشت گل و لاله موج زن گردید

چنانکه راه بگردیدن سراب گرفت ...

... صدا ز کوه نیارد دگر جواب گرفت

فتاده رعشه بر اندام موج از نهیش

از اینکه دستش در کاسه شراب گرفت ...

... دمی که العطش از کربلا به اوج رسید

سراب نیست بصحرا و موج نیست ببحر

ز یاد تشنگی اش بحر و بر بخود لرزید ...

... گه کشد شوق منصبت بمیان

گه برد موج نکبتت بکنار

گه دلت را براه دور أمل ...

... ز تند باد جلال خدا تن زارش

چو موج قلزم رحمت همیشه بی آرام

ز شب دو چشم ترش خواب آن قدر نگرفت ...

... که ز چشم بد این خلق نهانند مدام

هر که گردیده بر این دشت پر از موج سراب

نخورد مرغ دلش آب جز از چشمه دام ...

... شد مجسم بسکه از عکس خزان چون شاخ گل

میتواند مرغ بر موج هوا بست آشیان

در گلستان کرده اند از بسکه رنگ و بو هجوم ...

... توان بدیده دل از ضریح او دیدن

که موج زن شده دریای رحمت یزدان

عجب که سر بتنی خاک را فرود آید ...