... که ناخن گیری از مومست از آهن نمی آید

چه شد عمریست کز تحریک موج گریة خونین

محیطم شب به طوف دورة دامن نمی آید ...

... که برون کرد سر از خاک و به حاصل نرسید

بحر عشق است و در او موج خطر بسیارست

کس درین لجه به جز موج به ساحل نرسید

موجة خون شهیدان ز سر چرخ گذشت

این قدر بود که بر دامن قاتل نرسید ...

... گر نشنوی ز من ز حیا می توان شنید

گاهی که خنده بر لب او موج می زند

بوی شکفتگی ز هوا می توان شنید ...

باز هر سو موج ابری جلوه گر دارد بهار

فیض عالم در نقاب مشک تر دارد بهار

قطرة ابرست و دریای طراوت موج زن

عالمی را غرقه در آب گهر دارد بهار ...

... گر شود ممنون تحریک صبا گل دور نیست

حق موج جلوه بر آب گهر دارد بهار

سرو را بر نسبت رعنا قدان می پرورد ...

... چو شیشه خون من ار محتسب به خاک بریزد

دمی چو موج نخواهم گذشتن از سر ساغر

مرا خدای به تردامنان باده رساند ...

... این گلاب هوش پرور از گل سودا مگیر

موج طوفان بلا راهی به ساحل می برد

گو خطر بر کشتی ما ره درین دریا مگیر ...

... نعمت آسودگی در خلوت خاکست و بس

موج دریای فنا سیلی به گردون می زند

پیش این سیلاب عالم مشت خاشاکست و بس ...

... جنون در لجه ای آواره دارد کشتی شوقم

که بیم صد خطر می جوشد از هر موج امیدش

من و سیر گلستانی که هنگام خزان در وی ...

... گرنه در آیینة روی تو بیند روی خویش

موج عنبر از سر نسرین و سنبل می گذشت

شب که نکهت بر چمن می بیخت از گیسوی خویش ...

... چه پروای شکار چون منی آن چین ابرو را

پری در دام دارد موج های زلف پرچینش

چه می خواهد ز جان من سر زلف سمن سایش ...

... این طرز تازه من به جهان باب کرده ام

بی تابیم ز موج گهر آب می خورد

مشق تپیدن دل سیماب کرده ام ...

... بحر مالامال دردم و ز دل پر اضطراب

اینک از موج نفس خمیازه پرداز آمدم

آتش شوقم سپند بیقراری کرده بود ...

... از لب لعلت حدیثی بر زبان می آورم

گفتگو را غوطه در موج شرابی می دهم

پیچ و تاب عطسه در مغز جهان می افکنم ...

... می کنم آغوش مژگانی به سیل گریه باز

موج را در روی دریا اضطرابی می دهم

فتنه ای از هر طرف بیدار می گردد ز خواب ...

... این کتان را شست و شو در ماهتابی می دهم

موج معنی هر طرف فیاض می گردد روان

چون عنان گفتگو را پیچ و تابی می دهم

... غصه ها حل کرده و در حلق مینا کرده ایم

غیر شرح بیقراری نیست در طومار موج

ته بته این نامة سربسته را وا کرده ایم ...

... مشت خاکی بی تو در چشم تماشا کرده ایم

موج ها هر یک به رنگی کام می گیرند از او

کشتی خود را سبیل راه دریا کرده ایم ...

... چون به طوفان کار ما افتد که از سستی بخت

کشتی خود را زبون موج شبنم دیده ایم

تا شراب دوستی از جام دشمن خورده ایم ...

... به یاد لعل تو خونین جگر چون عنابیم

از آن چو موج نبینیم روی ساحل را

که پا شکستة دریانشین چو گردابیم ...

... گرچه پنهانیم بر اغیار پیدای خودیم

ما درین دریای بی بن همچو موج افتاده ایم

گرچه زنجیریم سرتا پای بر پای خودیم ...

... امید هست که خود را ز خاک برداریم

پس از شکست به ساحل رسد سفینة موج

شکسته ایم و همان بیم صد خطر داریم ...

... پرند ناله به گل دوزی شرر داریم

شراب رنگ زند موج در پیالة گل

در آن چمن که به یادت پیاله برداریم ...

... درین بهار هوس چون نسیم لاله و گل

بدین خوشیم که بر موج خون گذر داریم

شبی به بزم گشودی تو جیب و ما از ذوق ...

... گوهر عقلیم و در دریای نفس کافریم

شعله از خود می کشیم و موج در خود می زنیم

آتش یاقوت شادابیم و آب گوهریم ...

... گل همیشه بهارست ذوق پژمردن

چنان طراوت گل ریخت موج بر سر هم

که در هوای چمن غوطه می توان خوردن ...