... بزه از تیر او ایمن بخفته

میان سبزه و لاله نهفته

ز ناگه بر بزه تیری گشاده ...

... میان خاک و خاکستر نشسته

شخوده لاله و سنبل گسسته

به حال زار گریان بر جوانی ...

... به بوسه جان فزایی دل گشایی

به شب روزآوری از لاله گون روی

چو شب آری به روز از عنبرین موی ...

... دو هفته ماه رویش را رهی شد

شکفته شد به رخ بر لاله زارش

به بار آمد ز بر سیمین دو نارش ...

... ز شادی خون ز رخسارش بجوشید

رخش گفتی ز لاله جامه پوشید

ز شرم دایه رویش گشت پر خوی ...

... میان بادیه جیهون برانی

ز روی سنگ لاله بشکفانی

جهانی دیگر از گوهر بر آری ...

... به مغزش برشد از دل آتش مهر

دمیدش زعفران از لاله گون چهر

چو یک ساعت زبانش بود بسته ...

... گل کافور رنگ مشک بویی

بت شمشاد قد لاله رویی

تو از خوبی کنون چون آفتابی ...

... کلاه قاقم از تارک بیفگند

کنون غرمش میان لاله خفته ست

همان رنگش تن اندر گل نهفته ست ...

... چو مادر با شهنشه این سخن گفت

ز شادی روی او چون لاله بشکفت

به دست و پای مادر اندر افتاد ...

... ز بوی زلف و رنگ روی آن ماه

چو مشک و لاله شد خاک همه راه

اگرچه بود در پرده نهفته ...

... ز هر کاری گزیدم باغبانی

همی گردم میان لاله زارش

همی بینم شکفته نو بهارش ...

... دل پر مهر او را گشت یاور

چو ویس لاله رخ را می همی داد

نهان از شاه گفتش ای پریزاد ...

... ویا چون دانشی پیوسته با جاه

زمین پر لاله بود از روی ایشان

هوا پر مشک بود از بوی ایشان ...

... کبودش جامه بد چون سوکواران

رخانش لعل همچون لاله زاران

ز بس بر رخ زدن دست نگارین ...

... چنان در جادوی او بود استاد

که لاله بشکفانیدی ز فولاد

چو رامین باز مرو آمد ز ناگاه ...

... چو بر درگاه روی زرد را دید

توگفتی لاله باد سرد را دید

ز کین زرد روی اندر هم آورد ...

... کبودی اندر آن سرخی چنان بود

که گفتی لاله زار و زعفران بود

پس آنگه دایه را زان بیشتر زد ...

... نباشد قیمت یک قطره خونش

که آمد زان رخان لاله گونش

الا ای مرو پیرایهء خراسان ...

... که مانده نیست آن دو زلف دلبر

کنون لاله دمد بر کوه و هامون

که مانده نیست آن رخسار گلگون ...

... به ایوان در نبودی تاج کیوان

اگر بی تو ببینم لاله در باغ

نهد لاله برین خسته دلم داغ

اگر بی تو ببینم در چمن گل ...

... همه شب عشق ایشان را ستایان

ز شادی شان همی خندید لاله

به دست اندرش یاقوتین پیاله ...

... دلش ساقی و دو دیده پیاله

رخش می خوار بر خیری و لاله

نگار دست آن روی نگارین ...

... ز سبزه روی هامون چون زمرد

ز لاله کوه سنگین چون زبرجد

همه صحرا ز لاله روی حورا

همه مرز از بنفشه جعد زیبا ...

... که آبش نوش و ریگش در خوشاب

شکفته بر کنارش لاله و گل

بنفشه رسته و خیری و سنبل ...

... لبانش نوش و دندان در خوشاب

شکفته بر رخانش لاله و گل

بنفشه رسته و خیری و سنبل ...

... تو گفتی چون خری شد مانده در گل

گهی چون لاله شد رویش ز تشویر

گهی چون زعفران و گاه چون قیر ...

... پس او را جامها پوشید شهوار

قبای لاله گون و لعل دستار

به نقش لعل در وی بافته زر ...

... ز بس بر دستها پر مر پیاله

تو گفتی بود یکسر دشت لاله

چو روز آمد به هر دشتی و رودی ...

... دو زلفش چون ز عنبر حلقه در هم

رخانش چون ز لاله توده بر هم

به گردن برش مروارید چندان ...

... ولیکن راز از مردم بپوشید

لبش بود از برون چون لاله خندان

شده دل زاندرون چون تفته سندان ...

... فرامش کردی آن خوبی که گفتی

چو برگ لاله بودت خوب گفتار

به زیر لاله در خفته سیه مار

اگر تو یار نو کردی روا باد ...

... من از پاکی چو قطر ژاله بودم

به خوبی همچو برگ لاله بودم

ندیده کام جز تو مرد بر من ...

... همی گویم زهی بالای دلبر

ببوسم لاله را در ماه نیسان

همی گویم توی رخسار جانان ...