... عالم دیوانگی جوش بهارش بود

در ره گم گشتگی در سفر بیخودی

بیدل غمدیده را یاد تو یارش بود

... به ترک دنیا مگر توانی ز رنج مردن نجات یابی

کسی که در شد به کنج عزلت کمر به قصد سفر نبندد

به آب و تاب گل جمالت به حسن رخسار و عقد دندان ...

... مردان برای متقیان عین راحت است

بر روزه دار عید بود راحت سفر

... صد منزل از قلمرو عنقا گذشته ایم

ناکرده نیم گام هم از خود سفر هنوز

گشتیم خاک راه و به بزمت ز آه ما ...

... رنگ پریده سنگ ره رفتن از خود است

یعنی رفیق همره کاهل سفر مباش

جویا بنای قصر عمل را دهد به آب ...

... بر جگر افشرده دندان می خورد خوناب غم

در سفر آنرا که چون جویا ود زاد از فراق

در راه شوق جانان عزم سفر مبارک

بر فوج غم دلم را فتح و ظفر مبارک ...

به راه عشق در گام نخست از خود سفر کردم

به پا بیخودی این راه را مردانه سر کردم ...

... ساقی مروتی که من و دل ز خویشتن

دستی به دست هم بدهیم و سفر کنیم

هر نشتری که آن مژه در دیده بشکند ...

... آه ازین مقصد دوری که مرا در پیش است

چون درین فرصت کم زاد سفر جمع کنم

من که پا در گلم از بار علایق چون سرو ...

... که نیست آینه جز سنگ تا بود در کوه

شود ز فیض سفر جوهرت عیان جویا

که لعل راست نهان رنگ تا بود در کوه

... چو ریگ شیشه ساعت خوش آن کز آزادی

سفر کنی و مقیم دیار خود باشی

بنوش باده که که گل ها ز خویشتن چینی ...

... سروی است که تا نقش پی او همه بار است

از یاد وطن در سفر آنکس که نیاسود

باشد چو نگین خانه نشین گرچه سوار است ...

... ختن ختن به زمین گرد سرمه دان افشاند

نفس چو از سفر چین زلف او برگشت

متاع فیض به دل بهر ارمغان افشاند ...

... چو تاجدار بود بیشتر بترس از مار

کند چو عزم سفر بیشتر برد حسرت

زدار دنیا آنکس که هست دنیادار ...

... فشرده ای به در خلق پای چون زرفین

برون نیامده ام در سفر ز فکر وطن

همیشه ام چو نگین سواره خانه نشین ...

... آینه هم ز صفای ضمیر

ساز نموده همه برگ سفر

غنچه صفت در گره جمله زر ...

... سایه فکن شد به لب جویبار

بود به آن جمع رفیق سفر

ابلهی از هرزه در ایان بر ...

... برد به آیین بزرگان طعام

بود بر سفره فراوان نعم

در خور دست و دل اهل کرم

سفره چو برچید ز روی ادب

کرد جوان عذر ز هر یک طلب ...

... خیز که در خاک نه در آتشم

سفره آراسته از هر طعام

مایده در وی نکویی تمام ...

... فکر خواب و خیال خوردن عجب است

چون هست یقینت که سفر باید کرد

اندیشه زاد ره نکردن عجب است

... از خویش برون خرام و در منزل باش

ناکرده سفر ز خود به خود ره نبری

... زین بادیه رفتم که به سرچشمه خورشید

چون سایه بشویم ز جبین گرد سفر را

یارب چه بلا بودکه تردستی ساقی ...