... نیکخواهانم نصیحت می کنند

خشت بر دریا زدن بی حاصل است

ای برادر ما به گرداب اندریم ...

... سعدی چو گرفتار شدی تن به قضا ده

دریا در و مرجان بود و هول و مخافت

... دیوانگان عشق را دیگر به سودا می برد

وصفش نداند کرد کس دریای شیرینست و بس

سعدی که شوخی می کند گوهر به دریا می برد

... ابر چشمانم اگر قطره چنین خواهد ریخت

بوالعجب دارم اگر سیل به دریا نرسد

هجر بپسندم اگر وصل میسر نشود ...

... پر نشد چون صدف از لؤلؤ لالا دهنی

که نه از حسرت او دیده ما دریا شد

سعدیا غنچه سیراب نگنجد در پوست ...

... جهانی در پی ات مفتون به جای آب گریان خون

عجب می دارم از هامون که چون دریا نمی باشد

همه شب می پزم سودا به بوی وعده فردا ...

... گل به دستت خوبرویی پیش یوسف می فروشد

سود بازرگان دریا بی خطر ممکن نگردد

هر که مقصودش تو باشی تا نفس دارد بکوشد ...

... چون بر او باد صبایی می زند

گرچه دریا را نمی بیند کنار

غرقه حالی دست و پایی می زند ...

... نه سعدی در این گل فرورفت و بس

که آنان که بر روی دریا روند

... گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند

هر که او را غم جانست به دریا نرود

سعدیا بار کش و یار فراموش مکن ...

... گفتم از ورطه عشقت به صبوری به درآیم

باز می بینم و دریا نه پدید است کرانش

عهد ما با تو نه عهدی که تغیر بپذیرد ...

... کامم امروز برآمد به مراد دل خویش

چون میسر شدی ای در ز دریا برتر

چون به دست آمدی ای لقمه از حوصله بیش ...

... ملامت گوی عاشق را چه گوید مردم دانا

که حال غرقه در دریا نداند خفته بر ساحل

به خونم گر بیالاید دو دست نازنین شاید ...

... که گر تلخ است شیرین است از آن لب هر چه فرمایی

گمان از تشنگی بردم که دریا تا کمر باشد

چو پایانم برفت اکنون بدانستم که دریایی

تو خواهی آستین افشان و خواهی روی درهم کش ...

... سعدیا گفتار شیرین پیش آن کام و دهان

در به دریا می فرستی زر به معدن می بری

... نه حسنت آخری دارد نه سعدی را سخن پایان

بمیرد تشنه مستسقی و دریا همچنان باقی

... نومید نباید بود از روشنی بامی

سعدی به لب دریا دردانه کجا یابی

در کام نهنگان رو گر می طلبی کامی

... که رودی چنین پرورد در کنار

به دست کرم آب دریا ببرد

به رفعت محل ثریا ببرد ...

ز دریای عمان برآمد کسی

سفر کرده هامون و دریا بسی

عرب دیده و ترک و تاجیک و روم ...

... ز حراق و او در میان سوخته

به شهری در آمد ز دریا کنار

بزرگی در آن ناحیت شهریار ...

... به خدمت نهادند سر بر زمین

چو دریا شد از موج لشکر زمین

یکی گفتش از دوستان قدیم ...