... نگار و باده ی لعلی گرت به دست آید

چو لاله فرش زمرد به پیش پای انداز

دلا چو راز نهان آشکار خواهی کرد ...

... چو یار حوروشم با شراب دست دهد

به لاله زار خرامم که جنت آبادست

درآ به باغ ملک بند غم ز دل بگشا

ببین که لاله عذارم چو سرو آزادست

بیا که جنت و کوثر مصلی و رکنی است ...

... چو زآماجگه تیر بیرون کشید

ز خون تیر آماج چون لاله دید

بدو گفت با مهر دیان بدی ...

... ز خوبان همه بزمگه چون بهشت

تو گفتی که رضوان درو لاله کشت

چو روی یلان کرد خرم شراب ...

... به تیزی بر آن دشت بر وی گذشت

همه دشت از خون او لاله گشت

پس او دو سگ دید مانند شیر ...

... سرانجام همه کارت بود از صبر پابرجا

دمد شوره ز خاک آنگه برآید لاله و سنبل

رسد غوره ز تاک آنگه پدید آید می حمرا ...

... در ثمین و عقد گهر را دهان دوست

چون لاله داغ بر دل یاقوت می نهد

با لعل پر ز لؤلؤ لالا دهان دوست ...

... مثال پیکرت ای ماه بی مثال انگیخت

خط از بنفشه رخ از لاله قد ز سرو سهی

دهن چو شکر شیرین لب از زلال انگیخت ...

... ولیکن بلبل دل را نسیم یار می آید

دلی کز هجر گل رویی چو لاله داغها دارد

شمیم وصل اگر نبود ز باغ و روضه نگشاید ...

... فغان و ناله و آه از در و دیوار می آید

چو لاله داغ دل دارم که بی دلدار در گلشن

چو در گل بنگرم یادم از آن رخسار می آید ...

... ولی بگاه روش سروران میدانند

چو لاله گرچه بسی داغ بر جگر دارند

ز شوق چون گل سوری همیشه خندانند ...

... زهی عیدی که عاشق را کشد از بهر قربانش

چو لاله داغ دل باید چو غنچه چاک پیراهن

که تا یابد مشام جان شمیمی از گلستانش ...

... حدیث عشق ز منصور پرس و از دارش

چو لاله تا ز غمش داغ بر جگر دارم

فراغتی ست مرا از بهشت و گلزارش ...

... یاری که نیست هرگز در ملک حسن یارش

آن سرو لاله عارض از دیده رفت و دارم

چون لاله داغ بر دل دور از گل عذارش

من دسته گل خود دادم ز دست لیکن ...

عید است و موسم گل و هنگام طرف باغ

لیکن مراست در دل غمگین چو لاله داغ

ساقی اهل عشق فروغی ز باده کو ...

... هم بخاک سر کوی تو که ما نستانیم

داغها بر جگر ماست چو لاله لیکن

به نسیمی ز وصال تو گل خندانیم ...

... اگرچه بلبل باغ معانیم خود را

به وصف لاله روی تو لال می بینم

به بحر عشق فرو رو حسین و حال طلب ...

... از سر خویش گذشتم سر سودای تو دارم

گل صد برگ نبویم سمن و لاله نجویم

که در این باغ هوای گل رعنای تو دارم ...

... ولیکن دیده از رویت گرفتن باز نتوانم

چو من از عشق تو داغی چو لاله بر جگر دارم

نباشد رغبتی هرگز بگلشنهای رضوانم ...

... ببوستان رضایت شکفته همچو گلیم

چو لاله گرچه بسی داغ بر جگر داریم

اگر تو نیش زنی همچو شهد نوش کنیم ...