... ندارد بی قراری حاصلی غیر از پشیمانی

میان خویش را چون موج در بحر بلا بگشا

مکن از ظلمت پر وحشت فقر و فنا دهشت ...

به هر شورش مده چون موج از کف دامن دریا

که باشد عقد گوهر خوشه ای از خرمن دریا ...

... سری گاهی بر آور چون حباب از روزن دریا

چو موج آن کس که داد از کف عنان اختیار خود

حمایل ساخت دست خویش را بر گردن دریا ...

... ز لنگر تا کدامین کشتی بی ظرف می لافد

که برمی خیزد از موج خطر مو بر تن دریا

ز تردستی زمین ها را کند گنجینه گوهر ...

... بزرگان را کند تردستی از آفت سپرداری

که از موج گهر باشد دعای جوشن دریا

ز خون بی گناهان تیغ او را نیست پروایی ...

... نفس در دل گره کن همچو غواصان درین دریا

تو بر تار نفس از بی تهی چون موج می لرزی

وگرنه عقد گوهر هست بی پایان درین دریا ...

... سبکباری بود باد مراد آزادمردان را

که موج از شستن دست است دست افشان درین دریا

مشو غافل ز وحدت تا شوی فارغ ز قید تن ...

چسان گردد تهی از عقد گوهر سینه دریا

که هر موج خطر قفلی است بر گنجینه دریا

ندارد تربیت تأثیر در دلهای ظلمانی ...

... به کجا می روی ای خونی امید کجا

بوریا موج شکر می زند از شیرینی

گل به سامان لب لعل تو خندید کجا ...

... فارغ از گردش چرخند ز خود بی خبران

موج شمشیر حوادث رگ خواب است اینجا

در ته گرد یتیمی گهری پنهان هست ...

... ناز دولت نکشند اهل قناعت صایب

کمر و تاج کم از موج و حباب است اینجا

... هر که را می نگرم باد به دست است اینجا

می زند سینه به دریا ز تهیدستی موج

ماهی از فلس گرفتار به شست است اینجا ...

... برگ گل آینه روی خزان است اینجا

نیست در دامن صحرای جنون موج سراب

دست بر هر چه زنی رشته جان است اینجا ...

... گر ببیند روش سرو خرامان ترا

دلم از موج تپیدن نپذیرد آرام

تا به دندان نگزم سیب زنخدان ترا ...

... به که دیوانه به بازار رساند خود را

رشته بی گرهی نیست درین بحر چو موج

که به آن گوهر شهوار رساند خود را ...

... که به سر منزل پیمانه رساند خود را

زان چو موج است همه رشته جان ها بی تاب

که به آن گوهر یکدانه رساند خود را ...

... تا ازان روی عرقناک نظر دادم آب

آب حیوان به نظر موج سراب است مرا

لب به دریوزه می تلخ نسازم چون جام ...

... در چنین وقت که در سینه نفس نیست مرا

صایب آن موج سرابم که درین دامن دشت

دل به جا از نفس هرزه مرس نیست مرا

... نیست ممکن که فراموش توان کرد مرا

هست چون بحر زهر موج مرا آغوشی

کی تهیدست ز آغوش توان کرد مرا ...

شد ز زنجیر فزون شور جنون مجنون را

موج بال و پر رفتار شود جیحون را

گل ابری چه قدر آب ز دریا گیرد ...

... برگ عیش از کف افسوس بود موزون را

تشنه را موج ز کوثر نکند رو گردان

عاشق از خط نکند ترک لب میگون را ...

... خاک در کاسه سر کن نظر خودبین را

که ز دریاست فزون موج خطر آینه را

گرچه آیینه ندارد خطر از آب گهر ...

... از دل و چشم بود شیشه و پیمانه ما

نه فلک موج حبابی است ز میخانه ما

دو جهان در نظر ما دو صف مژگان است ...

... زنگ از آیینه مهتاب شد از گریه ما

بود هر موج سرابی که درین دامن دشت

رشته گوهر سیراب شد از گریه ما ...

... هر سیاهی که به چشم آید ازین مرحله ها

صایب از فرد روان باش که چون موج سراب

رو به دریای عدم می رود این قافله ها

... اگر تو چون کف دریا سبک کنی خود را

ترا سفینه ز موج خطر شود پیدا

زمین قابل اگر بهر فکر می طلبی ...