... رود چو پای کس از پیش بر قفا افتد

عزیمت سفر آواره ی محبت را

چو سیر تیر هوایی ست تا کجا افتد ...

... چو مفلسی که به سودای کیمیا افتد

سلیم یار سفر کرد و غیر می آید

بلاست کار چو برعکس مدعا افتد

... کوتاه کرد زلف و حکایت دراز شد

محمود از کجا سفر هند از کجا

این شور و فتنه بر سر حسن ایاز شد ...

... به بوی باده ی گلگون پری به شیشه رود

سلیم سیر و سفر هم نهایتی دارد

چو آب چشمه کسی تا به کی همیشه رود

... که اگر کشته شوی خون تو راهی باشد

من کجا و سفر از کوی خرابات سلیم

چه توان کرد چو تقدیر الهی باشد

... دایم دلم از همدمی لال گشاید

بی رخصت معشوق سفر شرط وفا نیست

مرغ چمن از مصحف گل فال گشاید ...

... نیست آوارگی آن کار که کس پیشه کند

در سفر چند به سر می بری ای عنقا بس

شب به ساقی نگهی داشتی از عجز سلیم ...

منم که غیر سفر نیست پیشه ی دگرم

همیشه خضر به آوارگی ست راهبرم

ز مهد نقل مکان کرده ام به خانه ی زین

زمانه کرده چو یوسف بزرگ در سفرم

چو مور خسته ازان می کشم قدم در راه ...

... وای بر ما که درین بزم سخن پردازیم

سفر اول شوق است به کویت ما را

صید ما زود توان کرد که نوپروازیم ...

... تا بیابان بود ذوق انجمن نشناختم

از سفر از بس چو عنقا بازگشتم دیر شد

هیچ کس را از مقیمان وطن نشناختم ...

... هرکه چون آب روان زین چمن آید بیرون

کس ندانست که عنقا به کجا کرد سفر

مرد باید که چنین از وطن آید بیرون ...

ای جرس سوی سفر هر لحظه آوازم مکن

بی پر و بالم عبث تکلیف پروازم مکن ...

... دل یاران همه بر جای خود است از ما کو

به سفر می روم و بسته به دل مهر وطن

رشته ای از پی باز آمدنم چون ماکو ...

... از خواری وطن به آوارگی غربت

یا رحم کن به حالم یا رخصت سفر ده

ایزد نداده هیچش سامان خودنمایی ...

... نام وطن ملال غریبی فزون کند

باید سفر به شیوه ی عنقا کند کسی

سهل است زر به خاک چو خورشید ریختن ...

درین سرای پر افسوس چند باشم آه

پی سفر چو گدایان همیشه بر سر راه

نمی شود چو فلک دور گردشم آخر

که گفته است که عمر سفر بود کوتاه

جهان ز شغل سفر یک دمم امان ندهد

به آن طریق که ماکوی خویش را جولاه ...

... خطاست دعوی مردی ز من درین خرگاه

تمام عمر حدیق سفر بود کارم

ز من کسی نشنیده ست یک سخن بی راه ...

... صدای بال کبوتر چو بشنود در چاه

خوش آن کسی که سفر چون کند تواند کرد

به سوی خانه ی خود بازگشت همچو نگاه ...

... به چشم سرمه کشیده سرشک آب سیاه

ز خاک تیره ی هندم شود چو عزم سفر

نمایدم به نظر شکل جاده بسم الله ...

... که شد به هند دلش چون سواد هند سیاه

همیشه تا که بود آسمان به سیر و سفر

مرا جناب حریم تو باد منزلگاه

... سایبان سر کنم چون دست را در آفتاب

در وطن ذوق سفر دارد مرا دایم غریب

باده ی عشرت بود در جام من پا در رکاب ...

... از برای دعوی قاضی نمی باید گواه

آه از این سرگشتگی کایام از بهر سفر

یک زمان نگذاردم در خانه ی خود چون نگاه

در سفر رزق مرا از بس مقرر کرده اند

همو رهزن می خورم در خانه ی خود نان راه ...

نماز شام که خورشید ازین سرای سرور

گرفت راه سفر همچو عاشقان به ضرور

هلال عید ز اوج افق نمایان شد ...

... کند چو ماه نوم از رکاب صاحب دور

من از کجا و ازین آستانه عزم سفر

من از کجا و جدایی ازین مقام حضور ...

... موج دریا بی دهن بود و صدف دندان نداشت

صاحبا عزم سفر میمون و فرخ فال باد

بی تو خیل شاه را فتح و ظفر امکان نداشت ...

... نیستان می گریزد همره شیر

نخواهد در سفر خصم تو اسباب

که زادش خاک ره باشد چو سیلاب ...