حرف آخر قافیه

شماره ۱: در هجر تو مرگ همنشینم بادا

شماره ۲: شد درد حواله از ازل بر تن ما

شماره ۳: بگشای «نظیری » نظر کوته را

شماره ۴: اسرار گلستان به بصارت دریاب

شماره ۵: از دوست منادیست اندر رگ و پوست

شماره ۶: نور تو به قدر روزن سینه تست

شماره ۷: چون شمع تنت ز آتش محفل گرمست

شماره ۸: افتاده کلاه از سر و ناموسم نیست

شماره ۹: در باده شریعت از دین خطرست

شماره ۱۰: بی پرده تر از حدیث ما عصمت ماست

شماره ۱۱: از سینه رمیدن نفس نزدیکست

شماره ۱۲: فصلی که چمن شور در احباب انداخت

شماره ۱۳: کی شنبه من به شادمانی برخاست

شماره ۱۴: برخیز که عشق از گرانان سیرست

شماره ۱۵: در پایه من سپهر را هستی نیست

شماره ۱۶: هرشب ز خیال دیده بی خواب ترست

شماره ۱۷: پیرایه حسن تندی خو بشکست

شماره ۱۸: درد سر و گردن تو حرز تن تست

شماره ۱۹: یک دم که ز دردسر پریشانی داشت

شماره ۲۰: تا حرص درون نقش برونم آراست

شماره ۲۱: بی چیزی احتیاج از کوی منست

شماره ۲۲: از خود تا خود به سوی جانانان راهست

شماره ۲۳: گر با غم دل خوشیم غمخوار خوشست

شماره ۲۴: گلبرگ چو گونه های الوانت نیست

شماره ۲۵: بنوازیدم به زخمه طاعت اینست

شماره ۲۶: این جا نه خطا عیب و نه طاعت هنرست

شماره ۲۷: هردم که نه با توام برآید مرضیست

شماره ۲۸: هر روز مه تمام نقصان ز دهست

شماره ۲۹: دل خنده به غنچه کرد خندیدن داشت

شماره ۳۰: یک بلبل خوش نوا و صد انجمن است

شماره ۳۱: دارم چشمی که قلزم وارونست

شماره ۳۲: ذرات دو کون را ز هم بیشی نیست

شماره ۳۳: شمعی که فروزان نشود کوکب ماست

شماره ۳۴: دایم به رهت در دو چشمم بازست

شماره ۳۵: آن کیست که بازم ز بت کیش آورد

شماره ۳۶: طی املم به جهد و پرواز نشد

شماره ۳۷: شب مست ز خانقه برونم بردند

شماره ۳۸: گر دست تو بحر نیست چون می‌جوشد

شماره ۳۹: ارباب زمانه آفت دل باشند

شماره ۴۰: هر کز سر کجروی به درگاه آید

شماره ۴۱: از سعی زمانه کار من نفزاید

شماره ۴۲: نی باده عز و جاه مستم دارد

شماره ۴۳: دی غافلم آن مایه دین پیش آمد

شماره ۴۴: تا باغ به دست باغبان خواهد بود

شماره ۴۵: صد فکر اثر ز طاعتم بردارد

شماره ۴۶: حالی دارم که دیده نادیده شود

شماره ۴۷: طوفان شد و سبزه ام به آبی نرسد

شماره ۴۸: نی حوصله ام که جرعه مستم دارد

شماره ۴۹: سیلاب سرشگ آبرو می ریزد

شماره ۵۰: صبحست و خروش بلبلان می‌آید

شماره ۵۱: آشفته مجلس تو جا نشناسد

شماره ۵۲: اهلی ز میان سنگ بیرون آید

شماره ۵۳: در قرب به صد بلان قرین باید بود

شماره ۵۴: یادم به کنایت جگرسوز کند

شماره ۵۵: مرسوم رهی که فقر ازان خاسته شد

شماره ۵۶: آن عیش که جمله عیش ها راست کلید

شماره ۵۷: فردا که نه دوزخ نه شقی خواهد ماند

شماره ۵۸: جستم ز بلا بلا پناهم دادند

شماره ۵۹: تا سایه خامه‌ات به حرفم افتاد

شماره ۶۰: نی طعم می است تا دگرگون گردد

شماره ۶۱: هر محنت و غم که سر به جانت دادند

شماره ۶۲: تو هیچ بدی که جسم و جانت دادند

شماره ۶۳: قابل تویی از تاب و توانت دادند

شماره ۶۴: گر دل به فریب نفست از پا برود

شماره ۶۵: عاقل به حدیث نفس گمره نشود

شماره ۶۶: شوخی که نگاه بر عذارش بندند

شماره ۶۷: لعل تو ز طبله شهد بر گوشه کشید

شماره ۶۸: از کاسه و کوزه جوی جیحون نشود

شماره ۶۹: هرکس ز خودی و خودستایی گردید

شماره ۷۰: هر دم عمل خیر تبه خواهم کرد

شماره ۷۱: با موکب شه دل خرابی چه کند؟

شماره ۷۲: گوهر ز محیط راز می باید داد

شماره ۷۳: گل طرف کلاه بر بناگوش افکند

شماره ۷۴: رزقم همه از طبع گهر سنج آید

شماره ۷۵: آن سو که منم فیض فرو می‌آید

شماره ۷۶: بر تن مفزا که نفس سرکش گردد

شماره ۷۷: من خام قمارم و حریفم استاد

شماره ۷۸: تقدیر و ارادت به مرادت خیزند

شماره ۷۹: رو جانب حق از همه سو باید بود

شماره ۸۰: زین بیم که آورد طرب تفرقه بار

شماره ۸۱: ای بلبل بی قرار غوغا بردار

شماره ۸۲: برگیر نقاب و بختم از جا بردار

شماره ۸۳: جان را به پذیره آی از جا بردار

شماره ۸۴: هرگز نشود دار فنا جای قرار

شماره ۸۵: از ضعف تنت رفته توان همه کس

شماره ۸۶: عاشق که طریق عشق آموزندش

شماره ۸۷: دم چند فروزی از سخن چینی خویش

شماره ۸۸: صد ره شده ام به بیخ و بن جویی خویش

شماره ۸۹: گلشن که بهار ساخته جانورش

شماره ۹۰: از حسرت من حاصل دوران همه ذوق

شماره ۹۱: یک قوم مسافر ز سرمایه خجل

شماره ۹۲: می آمد و صد سپاه ناز از دنبال

شماره ۹۳: دنباله دو خاطر خودرای خودم

شماره ۹۴: یک معرکه خویش را به جایی نزدیم

شماره ۹۵: اندر ره و بی ره همه جا گردیدیم

شماره ۹۶: از کعبه به دیر باده‌کش می‌آرم

شماره ۹۷: دامی ز نماز گرد خود بافته‌ام

شماره ۹۸: یک چند پی امید می‌گردیدم

شماره ۹۹: طبعی چو رخ حورسرشتان دارم

شماره ۱۰۰: آتش خورم و زحمت جانان نشوم

شماره ۱۰۱: چون طایر باد از قفس آزادیم

شماره ۱۰۲: دل آرم و غم برو نما بستانم

شماره ۱۰۳: گر دوری ازان طرف گلستان دارم

شماره ۱۰۴: در کوی هوس خاک نشینم ایام

شماره ۱۰۵: گاهی به نوای بی نوایان گردم

شماره ۱۰۶: صد نعل درست واژگون آوردم

شماره ۱۰۷: هرچند که روز بی نوایی دارم

شماره ۱۰۸: نی بهر جهان نه بهر طاعت زادم

شماره ۱۰۹: روزی که گرفت کاتب صنع قلم

شماره ۱۱۰: ترک همه کس ز بی تمیزی کردیم

شماره ۱۱۱: پر می بینم که بینوا می آیم

شماره ۱۱۲: گر از مشهد اگر ز بلخ آمده‌ایم

شماره ۱۱۳: گه بر سر فرمان تو جان افشانم

شماره ۱۱۴: فرمان تو بشنوم به پرواز آیم

شماره ۱۱۵: فرمان تو آمد و ز جا برجستم

شماره ۱۱۶: بر خوان صلات تا به کی لقمه خام

شماره ۱۱۷: کم جو که به قیمتست سرمایه من

شماره ۱۱۸: از می لبش آتش تر آورد برون

شماره ۱۱۹: عیسی نفسی غبارت از دم بفشان

شماره ۱۲۰: بنمای رخ و شکفته رویم گردان

شماره ۱۲۱: خود را به رکاب آشنایی برسان

شماره ۱۲۲: خوش رست چمن رشته خارا برچین

شماره ۱۲۳: فکری کنم و دهم سرانجام سخن

شماره ۱۲۴: شب تا سحرم فسانه خوان غم او

شماره ۱۲۵: ای فیض سپهر و نور اختر با تو

شماره ۱۲۶: دل جز ز دو زلف پرخم و پیچ مجو

شماره ۱۲۷: آویز به طره از خم و پیچ مگو

شماره ۱۲۸: ذوق آمده رخت خوش دلی بر در نه

شماره ۱۲۹: هرچند که جور بی محابا داری

شماره ۱۳۰: بدگوییی خود کنم مگر یار شوی

شماره ۱۳۱: گر در شب تیره تابیم نور شوی

شماره ۱۳۲: ای دل ز سفر تحفه چه سوز آوردی

شماره ۱۳۳: تا نگذری از قشر منقا نشوی

شماره ۱۳۴: تا کی همه کوکنار آخر گزکی

شماره ۱۳۵: یک دم دل شاد را به صد دم ندهی

شماره ۱۳۶: از ابر به کشتزار بایسته تری

شماره ۱۳۷: چندان که به حکمت گروی دورتری

شماره ۱۳۸: هر سو به تن از زخم مهی کاسته‌ای

شماره ۱۳۹: ای از تو صور نگار هرجا کوری

شماره ۱۴۰: هان بلبل هان صفیر محکم ندهی

شماره ۱۴۱: خوش بوست بس این زلف دو تا بر که زدی؟