رباعی ۱۰۸: از منزل کفر تا به دین یک نفس است

رباعی ۱۰۹: شادی بطلب که حاصل عمر دمی است

رباعی ۱۱۰: تا زهره و مه در آسمان گشته پدید

رباعی ۱۱۱: مهتاب به نور دامن شب بشکافت *(منتسب به چند نفر)

رباعی ۱۱۲: چون عهده نمی‌شود کسی فردا را *(منتسب به چند نفر)

رباعی ۱۱۳: این قافله عمر عجب می‌گذرد

رباعی ۱۱۴: هنگام سپیده‌دم خروس سحری *(منتسب به چند نفر)

رباعی ۱۱۵: وقت سحر است خیز ای مایه ناز

رباعی ۱۱۶: هنگام صبوح ای صنم فرخ‌پی

رباعی ۱۱۷: صبح است دمی بر می گلرنگ زنیم

رباعی ۱۱۸: روزی است خوش و هوا نه گرم است و نه سرد

رباعی ۱۱۹: فصل گل و طرف جویبار و لب کشت

رباعی ۱۲۰: بر چهره گل نسیم نوروز خوش است *(منتسب به چند نفر)

رباعی ۱۲۱: ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌است

رباعی ۱۲۲: چون لاله به نوروز قدح گیر به دست

رباعی ۱۲۳: * هر گه که بنفشه جامه در رنگ زند

رباعی ۱۲۴: برخیز و مخور غم جهان گذران

رباعی ۱۲۵: در دایره سپهر ناپیدا غور

رباعی ۱۲۶: از درس علوم جمله بگریزی به

رباعی ۱۲۷: ایام زمانه از کسی دارد ننگ

رباعی ۱۲۸: * از آمدن بهار و از رفتن دی

رباعی ۱۲۹: زان پیش که نام تو ز عالم برود *(منتسب به چند نفر)

رباعی ۱۳۰: * ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم

رباعی ۱۳۱: * تن زن چو به زیر فلک بی‌باکی

رباعی ۱۳۲: * می بر کف من نه که دلم در تاب است

رباعی ۱۳۳: می نوش که عمر جاودانی این است

رباعی ۱۳۴: با باده نشین که ملک محمود این است

رباعی ۱۳۵: امروز تو را دسترس فردا نیست

رباعی ۱۳۶: * دوران جهان بی می و ساقی هیچ است

رباعی ۱۳۷: تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

رباعی ۱۳۸: تا دست به اتفاق بر هم نزنیم

رباعی ۱۳۹: لب بر لب کوزه بردم از غایت آز

رباعی ۱۴۰: خیام اگر ز باده مستی خوش باش

رباعی ۱۴۱: فردا علم نفاق طی خواهم کرد

رباعی ۱۴۲: گردون نگری ز قد‌ فرسوده ماست *(منتسب به چند نفر)

رباعی ۱۴۳: عمرت تا کی به خود‌پرستی گذرد