آن زمان کاین حجاب برگیرند

کارها جملگی ز سر گیرند

بد و نیک تو بر تو بوتهٔ اوست

تا بدانی که دشمنی یا دوست

تا در این بوته زرّ پخته شوی

[...]

سخنش را ز بس لطافت و ظرف

صدمت صوت نی و زحمت حرف

صفتش را حدوث کی سنجد

سخنش در حروف کی گنجد

وهم حیران ز شکل صورتهاش

[...]

هم جلیلست با حجاب جلال

هم دلیلست با نقاب دلال

سخن اوست واضح و واثق

حجّت اوست لایح و لایق

دُر جان را حروف او دُرجست

[...]

سرِّ قرآن قران نکو داند

زو شنو زانکه خود همو داند

چون نباشد ز محرمان بنهفت

سرِّ قرآن زبان چه داند گفت

کی بنشناخت جز به دیدهٔ جان

[...]

ای ز دریا به کف کف آورده

وز مَلک صورت صف آورده

مغز و در زان به دست ناوردی

که به گردِ صدف همی گردی

زین صدفهای تیره دست بدار

[...]

رهبر است او و عاشقان راهی

رسن است او و غافلان چاهی

در بُن چاه جانت را وطن است

نور قرآن به سوی او رسن است

خیز و خود را رسن به چنگ آور

[...]

بهر یک مشت کودک از وسواس

نامش اعشار کرده‌ای و اخماس

کرده منسوخ حکم هر ناسخ

نشده در علوم آن راسخ

متشابه ترا شده محکم

[...]

باش تا روز عرض بر یزدان

گلهٔ جان تو کند قرآن

گوید این ماحل مصدّق تو

چند باطل کشید بر حق تو

گوید ای کردگار می‌دانی

[...]

کی چشی طعم و لذّت قرآن

چون زبان بردی و نبردی جان

از درِ تن به منظر جان آی

به تماشای باغ قرآن آی

تا به جان تو جلوه بنماید

[...]

مر جُنُب را به امر یزدانش

پس نه مهجور کرد قرآنش

پسِ زانوی حیرتش بنشاند

لایمسّه چو بر دو دستش خواند

مُقری زاهدی از پی یک دانگ

[...]

در طریقی که شرط جان سپریست

نعرهٔ بیهده خری و تریست

مردِ دانا به جان سماع کند

حرف و ظرفش همه وداع کند

جان ازو حظِّ خویش برگیرد

[...]

پدر آدم اندرین عالم

هست از آن دم که زادهٔ مریم

تن که تن شد ز رنگ آدم شد

جان که جان شد ز بوی آن دم شد

هرکرا آن دمست آدم اوست

[...]

انبیا راستانِ دین بودند

خلق را راه راست بنمودند

چون به غرب فنا فرو رفتند

باز خود کامگان برآشفتند

پرده‌ها بست ظلمت از شب شرک

[...]

احمدِِ مرسل آن چراغ جهان

رحمت عالم آشکار و نهان

آمد اندر جهان جان هرکس

جان جانها محمّد آمد و بس

تا بخندید بر سپهر جلی

[...]

آدم و آنکه شمّت جان داشت

پای دامانش بر گریبان داشت

آدم از مادر عدم زاده

او چراغی بدو فرستاده

غیب یزدان نهاده در دل او

[...]

گر ملک دیو شد گه آدم

دیو در عهد او ملک شد هم

هیچ سائل به خُشندی و به خشم

لا در ابروی او ندیده به چشم

نو بیننده درّ گوینده

[...]

زحمت آب و گِل در این عالم

رحمتش نام کرده فضل قِدم

قدر شبهای قدر از گل او

نورِ روز قیامت از دل او

حلقهٔ حلقه‌ها به حلقهٔ موی

[...]

بر نهاده ز بهر تاج قدم

پای بر فرق عالم و آدم

دو جهان پیش همتش به دو جو

سِرّ مازاغ و ماطغی بشنو

پای او تاج فرق آدم شد

[...]

از همه انبیا چو بخشش رب

یک تنست و همه‌ست اینت عجب

خلق او از نفیس‌تر موکب

عِرق او در شریفتر منصب

از پی صورتِ دل و جانش

[...]

خرد و جام او به هر دو سرای

واسطه در میان خلق و خدای

تیغ و قرآن ورا شده معجز

نشود شرع او خلق هرگز

او چو موسی علی ورا هارون

[...]