تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

یارب ز شراب عشق سر مستم کن

در عشق خودت نیست کن وهستم کن

از هرچه ز عشق خود تهی دستم کن

یکباره به بند عشق پا بستم کن

ای دوست بجملگی تو را گشتم من

حقا که دراین سخن نه ذوق است و نه فن

گر تو ز خودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من

تا دلم فتنه بر جمال تو شد

بندهٔ حُسن دوالجلال تو شد

با صنع تو هر مورچه رازی دارد

با شوق تو هر سوخته سازی دارد

ای خالق ذوالجلال نومید مکن

آنرا که بدر گََهَت نیازی دارد

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

واله که خود راه ندارد بی تو

جا ن زهره ندارد که بماند بی تو

کی باشد کین قفس بپروازم

در باغ الهی آشیان سازم

گر شوند این خلق عالم سر بسر خصمان من

من روا دارم نگارا چون تو باشی آن من

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دگرش بجای در بر گیرد

زان با ما در صحبت ا ز سر گیرد

کآتش چو رسد به سوخته اندر گیرد

گر روز وصال باز بینم روزی

با او گله های روز هجران نکنم

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رُخت گلی دمد بر گل من

این بس نبود ز عشق تو حاصل من

کاراستهٔ وصل تو باشد دل من

مرا تا باشد این درد نهانی

تو را جویم که درمانم تو دانی

پُر آب دو دیده و پُرآتش جگرم

پُر باد دو دستم و پُر از خاک سَرم

چه کند عرش که او غاشیهٔ من بکشد

چون به دل غاشیهٔ حکم و قضای تو کشم

بوی جان آیدم از لب چو حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل چو بلای تو کشم

یار از غم من خبر ندارد گویی

یا خواب به من گُذر ندارد گویی

تاریک تر است هر زمانی شب من

یارب شب من سحر ندارد گویی

از بسکه دو دیده در خیالت دارم

در هرچه نگه کنم تویی پندارم

غم کی خورد آنکه شاد و ما نیش تویی

یا کی مُرد او که زندگانیش تویی

در نیسیه آن جهان کجا دل بندد

آن کس که بنقد این جهانیش تویی

ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی به مُراد عاشقان گردد کار

نام تو شنید بنده دل داد بتو

چون دید رُخ تو دل داد بتو