نوروز بزرگ آمد آرایش عالم

میراث بنزدیک ملوک عجم از جم

بر دولت شاه ملکان فرّخ و فیروز

آن قبلۀ فخر و شرف گوهر آدم

سالار خراسان ملک عالم عادل

[...]

آن زلف سرافکنده بر آن عارض خرّم

از بهر چه چیزست بدان بوی و بدان خم

هر چند همی مالد خمّش نشود راست

هر چند همی شوید بویش نشود کم

انگیخته از هم همه و آمیخته با هم

[...]

جشن سده و سال نو و ماه محرم

فرخنده کناد ایزد بر خسرو عالم

شاهنشه گیتی ملک عالم مسعود

کاین نام بدین معنی او راست مسلم

از دیدن او چشم جهان گردد روشن

[...]

آمد صفر امروز چو دی رفت محرم

این شادیت آورد گر آن بود همه غم

تا بر عقب ماه محرم صفر آید

شادیت فزون باد و همه ساله غمت کم

ای بار خدایی که تو را یار نباشد

[...]

خورشید جهان بوالفرج آن فارس عالم

نصر آنکه بدو فخر کند گوهر آدم

در حشر به فردوس بدو نازد رستم

زیرا که چو او نیست خداوند مکرم

ای قاعدهٔ ملک به فرمان تو محکم

ای فایدهٔ خلق در احسان تو مدغم

پیدا شده در کُنیت و نام و لقب تو

فتح و ظَفَر و نصرت و فخر همه عالم

چون نور تو از جوهر آدم بنمودند

[...]

آن چنبر پرحلقه و ان حلقه پرخم

دام است و کمندست بر آن عارض خرم

دامی و کمندی که ز بهر دل خلق است

چون سلسله پُر حلقه و چون دایره پرخم

از دیدن آن دلبر و نادیدن آن ماه

[...]

ای برهمه احرار جهان گشته مقدم

در غایت اقبال ترا ملک مسلم

در حضرت پاک تو ز فضل ملک العرش

تأیید پیاپی شد و توفیق دمادم

جاه تو رفیع است و درجهای تو عالی

[...]

ای یافته از قدر بر افلاک تقدم

وی کرده گه حکم بر اجرام تحکم

مخدوم جهان صدر قوام الدین کاینچرخ

گفته است که مأمور توأم فأمرو احکم

رای تو منزه بود از ننگ تردد

[...]

والله که جوانی چو تو از گوهر آدم

از کتم عدم نامده در حیز عالم

هم آستن علم در ایام تو معلم

هم قاعده شرع باحکام تو محکم

باشی بهمه وقت تو منصور و مظفر

[...]

تا کی سخن اندر صفت و خلقت آدم

تا کی جدل اندر حدث و قدمت عالم!

تا کی تو زنی راه برین پرده و تا کی

بیزار نخواهی شدن از عالم و آدم!

با طلعت تو شب نبود نیز بگیتی

با دولت تو غم نبود نیز بعالم‌

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلّم‌

ترجیع کنم تا که سر رشته بیابند

مستان همه از بهر چنین گنج، خرابند

ترجیع سوم را چو سرآغاز نهادیم

بس مرغ نهان را که پر و بال گشادیم

شد چشم جهان روشن و جانها همه خرم

از طلعت فرخنده نوئین معظم

آن شیر که با پنجه وبازوی شکوهش

چون پنجه بید آمد سرپنجه ضیغم

وان شید که در عهد وفاقش نتواند

[...]

مزن تا توانی به گفتار، دم

نکو گوی، گر دیر گویی چه غم

هر که گردن به دعوِی افرازد

خویشتن را به گردن اندازد

ما نیز قیامت که بگفتند بدیدیم

با حور نشستیم و به فردوس رسیدیم

زان می که حلال است چنان مست ببودیم

کز هرچه حلال است و حرام است بریدیم

مستان الستیم ولی نفی گمان را

[...]

دریاب که من طاقت هجر تو ندارم

بشتاب که افتاد به جان بهر تو کارم

از من تو کران کردی و خون ماند به چشمم

گوهر ز برم رفته و دریا به کنارم

هر روز دم سرد، مگر باد خزانم

[...]

چون مردمک دیده من خال رخ یار

آن نقطه جانم

ای کعبه روی چو مهت قبله ی عالم

خالت حجر الاسود و لب چشمه ی زمزم

ای پیکر مطبوع تو الطاف مرکب

وی مجمع ترکیب تو ارواح مجسّم

بوی سر زلف سیهت نکهت فردوس

[...]