ای گاه وزارت بتو همچون فلک از ماه

آراسته تا بر فلک ماه نهی گاه

ماه فلک فضلی و شاه حشم جود

رخشنده تر از ماهی و بخشنده تر از شاه

از همت تو ماهی و شاهی است فرودت

[...]

پیرا بده انصاف گرت می بدهد راه

با زرق نیامیخته لله و فی الله

ای بس که بگریی که نگردد رخ تو تر

وی بس که بنالی که نباشد دلت آگاه

در دین چه نهی پای و به دنیا چه کشی دست

[...]

آمد به سلامت بر من ترک من از راه

پرداخته از جنگ و برآسوده ز بدخواه

چون سرو سهی قامت و شایسته‌تر از سرو

چون ماه دو هفته رخ و بایسته‌تر از ماه

سروست اگر گوی زند سرو به میدان

[...]

ای سنبله ی زلف تو خرمن زده بر ماه

وی روی من از مهر تو طعنه زده بر کاه

خورشید جهانتاب تو از شب شده طالع

هندوی رسن باز تو برمه زده خرگاه

افعی تو در حلقه و جادوی تو در خواب

[...]

آن عارض و رخسار و جبین هست در سه ماه

کز دیده نهائنده نهان کردمت آگاه

گر دیده گنه کرد که از خانه کشیمش

ور اشک بزودیش برانیم ز درگاه

بر شاه گدا را نبود هیچ گرفتی

[...]

رحمتت را تشنه دیدم آبخواه

آبروی خویش بردم از گناه

ی وصل تو جان پرورو هجران تو جانکاه

تا کی زجفای تو رسانم به فلک آه؟

اکنون که نداری خبر از آه سحرگاه

ای مه ببرم شکوه ی جورت به شهنشاه

آن گنج که جستم ز کسان درگه و بی گاه

بی منت کس یافتم المنّةُ لِلّه

آن گنج که جستم ز کسان درگه و بی گاه

بی منت کس یافتم المنّةُ لِلّه

شد عید و مه روزه سفرکرد به اکراه

نیکو سفری‌ کرد خدا بادش همراه

ای خادمک آن حجره بیارای و به ‌مجلس

می‌زن عوض آب به رغم دل بدخواه

این سبحه و سی‌پاره بهل باز به صندوق

[...]

خونین بدن افتاده به دشت آل علی آه

زان فرقه ی گمراه

خود سود سرشکم چه درین ماتم جانکاه

یا فایده ی آه

چون تشنه لب از خنجر او کشته شد این شاه

آفاق پر از غلغله شد تا فلک ماه

شه را چو زدند آتش بیداد به خرگاه

جبریل گهی زد به سر و گاه کشید آه

دست دو عدو بست که شد در دو جهانشاه

حق خواند در این هر دو جهادش اسد‌الله

نگذاشت در آن هر دو غزا بهر عدو راه

سد کرد ثغوری که از آن خصم بد آگاه

این وعده بدل دادم و او بود خود آگاه

بنشست مراقب همه شب تا بسحرگاه

چون منتظران بود نگاهش سوی درگاه

کاید بورود تو مگر مژده از راه

آن وعده که دادی چه بدی بود بدلخواه

[...]

دیگر حسن عسگری آن شاه فلک جاه

کش عسگر نصرب بود از ماهی تا ماه

قطب فلک حشمت منصور من الله

جبریل امینش شرف حاجب درگاه

شمس و قمرم سجده نمودند سحرگاه

کی یوسف مصری تو برون آی از اینجاه

می ریخت از آن شمس و قمر نجم و ثریا

و آن نجم و ثریا چو دو صد عارف آگاه

با من به زبان آمده گفتند که ای طفل

[...]

چون دید بدان بلعجبی گفت به‌ ناگاه

صد سبحان‌الله و دوصد سبحان‌الله

این جمله کیانند بدین آب و بدین جاه

نی خورشید اینجای فراز آمده نی ماه

آنسان که ز توصیف تو من عاجزم ایشاه

هم نیست به توصیف سلیل تو مرا راه

آن فانی فی‌الله و همان باقی بالله

صابر علی آنشه که ز همت زده خرگاه