آنجا که دهی ز لطف یک تاب

زر گردد خاک و دُر شود آب

تا غرق نشد سفینه در آب

رحمت کن و دستگیر و دریاب

امشب شب قدر توست بشتاب

قدر شب قدر خویش دریاب

مجنون رمیده دل چو سیماب

با آن دو سه یار ناز برتاب

گر بیند طفل تشنه در خواب

کاو را به سبوی زر دهند آب

با سید عامری در آن باب

گفت آفت نارسیده دریاب

نرگس ز دماغ آتشین تاب

چون تب زدگان بجسته از خواب

از زلف دهد بنفشه را تاب

وز چهره گل شکفته را آب

افتاده چو زلف خویش در تاب

بی‌مونس و بی‌قرار و بی‌خواب

آن تشنه ز گرمی جگر تاب

زان آب چو سبزه گشت سیراب

ای جان پدر بیا و بشتاب

تا جان پدر نرفته دریاب

تا غسل سفر کنم بدان آب

در مهد سفر خوشم برد خواب

چشمش چو دو نرگس پر از خواب

رسته به کنار چشمهٔ آب

مخدوم بزرگ، صدر منعم

ای پایۀ تو ورای القاب

مظلومم و هیچ یاورم نیست

کار من دلشکسته دریاب

من کد یه کنم به شعر و بخشش

[...]

ما را همه شب نمی‌برد خواب

ای خفتهٔ روزگار دریاب

در بادیه تشنگان بمردند

وز حله به کوفه می‌رود آب

ای سخت کمان سست پیمان

[...]

صبر از تو کسی نیاورد تاب

چشمم ز غمت نمی‌برد خواب

ای جانِ به لب رسیده بشتاب

خود را و مرا به نقد دریاب

دل رفت و تو نیز بر سر پای

اندیشه نمی کنی در این باب

بر نسیه چه اعتبار زنهار

[...]

گریان به زمین فتاد بی تاب

بر خاک، مراغه کرد چون آب

چون فتنهٔ ما برون زد این تاب

آن به که کنیم فتنه در خواب

عشق، از دو صنم بود عنان تاب

چون دین ز توجهٔ دو محراب