ای فکر محالت از کجا خاست

فکری نکنی که این چه سوداست

آن دم که صبا به فال فرخ

آمد ز بر تو ای پری‌رخ

جان را ز فرح به باد دادم

[...]

زو باز چو باد نوبهاری

بشنید همان فغان و زاری

دانست که دردمند عشق است

سرگشته و پای‌بند عشق است

شد سوی حریم آن حرم باز

[...]

گو ای شده از ره خرد دور

گشته به هوای خویش مغرور

پیداست ز نامه و پیامت

کافتاده‌ای از ره سلامت

گر هست هوای مات در سر

[...]

از ما طمع وصال داری

الحق هوسی محال داری

وصلم نتوان به خواب دیدن

این چیست که در خیال داری

جایی که صبا گذر ندارد

[...]

وصلم نشود تو را میسر

بگذار حدیث وصل و بگذر

ای گمره دل ز دست داده

در دام غم بلا فتاده

بس دل که زبون شده‌ست ازین غم

بس دیده که خون شده‌ست ازین غم

بیهوده به خون خود چه کوشی

[...]

چون باد شنید این از آن ماه

این قصۀ غم‌فزای جان‌کاه

آمد سوی عاشق دل‌افکار

بگذارد پیام آن جفاکار

زین گونه پیامها چو دادش

[...]

گو ای بت مهوش دل‌آرام

یارب که خجسته بادت ایام

رحم آر بر آه دردناکم

زین بیش مکوش در هلاکم

هجران توام هلاک جان است

[...]

در غصه هجر اگر بمیرم

حقا که دل از تو برنگیرم

جز سینه سپر نسازم ای دوست

گر غمزه تو زند به تیرم

تو خسرو کشور جمالی

[...]

برمن در وصل خویش بگشای

بر نالۀ زار من ببخشای

دردا که دل از غمت بفرسود

وز وصل تو یک نفس نیاسود

مجنون که ز عشق روی لیلی

با جان و جهان نداشت میلی

پیوسته چو باد بر در و دشت

[...]

چون باد نسیم نوبهاری

دید آن همه عجز بی‌قراری

دانست که نیست احتمالش

دل سوخت بران شکسته حالش

آمد سوی آن نگار بدعهد

[...]

کای غم‌زده ترک این هوس کن

دم درکش و این حدیث بس کن

خورشید جمال من نبیند

جمشید وصال من نبیند

دیدار منت چو نیست روزی

[...]

حقا که نیابی از لبم کام

ضایع چه کنی درین غم ایام

چون عود وجود خویشتن را

در مجمر غم چه سوزی ای خام

در طرۀ من مپیچ چون باد

[...]

هم قصه زلف ما فرو پیچ

هم یاد دهان ما مکن هیچ

رخسارم اگر چه دل فروزد

بس خرمن عاشقان بسوزد

چشمم که ندید کس به خوابش

کی دیدی و چون شدی خرابش

لعلم که نیافت کس ازو کام

[...]

چون دید صبا که آن دل‌آزار

بگشود در جفا دگر بار

شد دور ز راه دوستداری

بیگانه شد از طریق یاری

بر عادت بی‌وفایی خویش

[...]

گو ای بت سرکش جفاکیش

زین بیش مدار دورم از خویش

تا کی زبر تو دور باشم

در فرقت تو صبور باشم

گشت از غم عشق طاقتم طاق

[...]

چشمم ز غمت پرآب تا کی

وز هجر تو دل کباب تا کی

چون غمزه شوخ نیم‌مستت

حال دل من خراب تا کی

بخت از من زار دل رمیده

[...]

بگذر ز جفا و ناز بگذار

وین شیوۀ جان‌گداز بگذار