دی گفت به طنز نجم قوال

کای بنده سپهر آبنوست

در زنگولهٔ نشید دانی

گفتم چه دهند از این فسوست

در پردهٔ راست راه دانم

[...]

درویش نواز و میهمان دوست

اقبال درو چو مغز در پوست

گفتا که به پیش من نه نیکوست

کاین دل شده مغز باشد او پوست

مجنون چو بخواند نامه دوست

افتاد برون چو غنچه از پوست

با من تو نگنجی اندرین پوست

من خود کشم و تو خویشتن دوست

سرمست درآمد از درم دوست

لب خنده زنان چو غنچه در پوست

چون دیدمش آن رخ نگارین

در خود به غلط شدم که این اوست

رضوان در خلد باز کردند

[...]

ای سرو بلند قامت دوست

وه وه که شمایلت چه نیکوست

در پای لطافت تو میراد

هر سرو سهی که بر لب جوست

نازک بدنی که می‌نگنجد

[...]

چون جان و دلم ملازمِ اوست

بنشست به جایِ جان و دل دوست

بویی‌ست بمانده در دماغم

از دوست حیات من از آن بوست

یارم چو به حسن بی‌نظیرست

[...]

زان گونه شدست نوفلش دوست

کان دل شده مغز گشت واین پوست

مجنون، که بدید نامهٔ دوست

می‌خواست برون فتادن از پوست

او گر چه که دشمنیست در پوست

از دوستیت گرفتمش دوست

خورشید چنانچ تیزی اوست

بگشاد، چو مار، از آدمی پوست

تعظیم ویم نه از پی اوست

کش دوست گرفتم از پی دوست

در ساخت به مهر دوست با دوست

وامیخت دو مغز در یکی پوست

گر چز دم سرد مردم ای دوست

خون سرد نشد هنوز در پوست

لیکن تو نه آن کسی که بی دوست

هم خانهٔ جان شوی، به یک پوست

با هم شده بود پوست با پوست

پرواز نموده دوست با دوست

هر چند ستمگری ترا خوست

کم کن ز بدی که آن نه نیکوست

گر آنکه دلت ز آهن و روست

آخر بسرم گذر کن ایدوست

روی تو که قبلهٔ جهان اوست

روی همه عالم اندر آن روست

چشم تو به عزم گوشه‌گیری

پیوسته مقیم طاق ابروست

از زلف تو باد بویی آورد

[...]

در خانقهی که شیخ ما اوست

سرحلقه و شیخ هر دو نیکوست

دشمن چه کنیم یار غاریم

از دوست طلب کنیم هم دوست

آیینهٔ روشنی به دست آر

[...]