در عشق تو ای صنم چنانم

کز هستی خویش در گمانم

هر چند که زار و ناتوانم

گر دست دهد هزار جانم

کو بخت که از سر نیازی

در حضرت چون تو دلنوازی

معروض کنم نهفته رازی

هیهات که چون تو شاهبازی

هر چند ستمگری ترا خوست

کم کن ز بدی که آن نه نیکوست

گر آنکه دلت ز آهن و روست

آخر بسرم گذر کن ایدوست

گفتم که چو کشتیم بزاری

زین پس ره مرحمت سپاری

بر دل رقم وفا نگاری

تو خود سر وصل ما نداری

ای بسته کمر ز دور و نزدیک

بر هیچ بخون ترک و تازیک

وز مسکن اخلص الممالیک

کر خانه محقرست و تاریک

من از تو بجز وفا نجویم

بیرون ز گلی وفا نبویم

الا ره بندگی نپویم

اسرار تو پیش کس نگویم

نه مهر بمهر تو فزودیم

گیرم نه در وفا گشودیم

نه بود هر آنچه مینمودیم

آخر نه من و تو دوست بودیم

گر سر ببری بتیغ تیزم

از کوی وفات بر نخیزم

ور زانکه کنند ریز ریزم

من مهره مهر تو نریزم

آنها که نشان عشق جویند

جز راه رضای حق نپویند

خاک من زار چون ببویند

گر نام تو بر سرم بگویند

گر غمزه تو زند به تیرم

ور زلف تو در کشد بقیرم

یکدم نبود ز تو گزیرم

من ترک وصال تو نگیرم

گر بگذردم به پیش خیلی

هر یک بصفا به از سهیلی

از تو نکنم بغیر میلی

مجنونم اگر بهای لیلی

گفتم صنما در آرزویت

آشفته و تیره دل چو مویت

هر چند نمیرسد بکویت

شب نیست که در فراق رویت

ای وصل تو اصل شادمانی

دامن بفراق جاودانی

بر ابن یمین چه میفشانی

هر حکم که بر سرم برانی