بینیم زمین و آسمان را

جوییم یکایک این و آن را

داد آب ز نرگس ارغوان را

در حوضه کشید خیزران را

آراست به نور عقل جان را

وافروخت به هر دو این جهان را

ساقی بشکن خمار جان را

دریاب حیات جاودان را

کین یک دوسه روز عمر باقی است

از دست مده می مغان را

وان دم که تهی شود صراحی

[...]

ساقی تو شراب لامکان را

آن نام و نشان بی‌نشان را

بفزا که فزایش روانی

سرمست و روانه کن روان را

یک بار دگر بیا درآموز

[...]

گستاخ مکن تو ناکسان را

در چشم میار این خسان را

درزی دزدی چو یافت فرصت

کم آرد جامه رسان را

ایشان را دار حلقه بر در

[...]

بیدار کنید مستیان را

از بهر نبیذ همچو جان را

ای ساقی باده بقایی

از خم قدیم گیر آن را

بر راه گلو گذر ندارد

[...]

گلبانگ زنیم آسمان را

هی هوی کنیم اختران را

گشتم یکسر همه جهان را

دیدم یک یک جهانیان را

از بس به غزل سراید آن را

پر ساخت ازان همه جهان را

دل باد چو لاله باغبان را

کز باد دریغ دارد آن را

او پیش ز من دوید و آن را

بگرفت چنانکه دیگران را

کرد از رگ جان فتیله آن را

بگشاد زبانه وش زبان را

بگشای منقبت زبان را

بگذار حدیث این و آن را

انگشت کنم مگر زبان را

انگشتر لعل آن دهان را

عشق توگرفت جای جان را

جان نیست به جز غمت روان را

تا بخت بهار حسنت آراست

بستند براو ره ی خزان را

بر سر مزن آستین اکراه

[...]

ای مایه خرّمی جهان را

و ای راحت جان جهانیان را

از حسرت نوش لعلکانت

خون در جگر است لعل و کان را

گل بیند اگر خویت به عارض

[...]

آن یک ز جگر کشد فغان را

آرد سر قاسم جوان را