زرگر پسران نازک اندام

هستند همه چو نقره ی خام

باشد ز الم چو گشت جوشان

حال دل من چو قال ایشان

چون پخته کنیمشان بابرام

ز آتش نپزد چو نقره ی خام

دم شان چو بوته در جوش

با شعله زیادشان هم آغوش

در کوره ی غم ز درد ایشان

آتش کشدم سر از گریبان

آتش ز دل علم کشیده

چون کوره ی تازه دم دمیده

تا چند ز بیم خوی ایشان

بندم لب خویش را ز افغان

تا چند کشد دل کمینه

چون دم نفس از شکاف سینه

گشته رخشان هر آنکه دیده

سر تا پا، چشم چون حدیده

خواهد دل خسته ی پریشان

انگشتر زینهار از ایشان

انگشت کنم مگر زبان را

انگشتر لعل آن دهان را