مُرد مرادی نه همانا که مُرد

مرگ چنان خواجه نه کاری‌ست خُرد

جان گرامی به پدر باز داد

کالبد تیره به مادر سپرد

آنِ مَلِک با مَلِکی رفت باز

[...]

بوسه ای از دوست ببردم به نرد

نرد برافشاند و دو رخ سرخ کرد

سرخی رخساره آن ماهروی

بر دو رخ من دو گل افکند زرد

گاه بخایید همی پشت دست

[...]

همتش از چرخ همی‌بگذرد

رایش در غیب همی‌بنگرد

هیبت او چنگل شیران درد

دولت او سعد ابد پرورد

بوالفرج ای خواجه آزادمرد

هجر و وصال تو مرا خیره کرد

دید ز سختی تن و جان آنچه دید

خورد ز تلخی دل و جان آنچه خورد

سخت بدردم ز دل سخت گرم

[...]

بوالفرج ای خواجهٔ آزاد مرد

هجر وصال تو مرا خیره کرد

دید ز سختی تن و جان آنچه دید

خورد ز تلخی دل و جان آنچه خورد

ای به بلندی سخن شاعران

[...]

عشق ترا خرد نباید شمرد

عشق بزرگان نبود کار خرد

بار تو هرکس نتواند کشید

خار تو هر پای نیارد سپرد

جز به غنیمت نشمارم غمت

[...]

ای زتو بنهاده کلاه منی

هر که نیاید کلهش از دو برد

نام تو اوراق سعادت نبشت

جاه تو الواح نحوست سترد

ازخلفات ذات دویم چون برفت

[...]

گرچه شب سقطهٔ من هر که دید

پاره‌ای از روز قیامت شمرد

عاقبت عافیت‌آموز را

گنج بزرگست پس از رنج خرد

من چو نیم دستخوش آسمان

[...]

ساغر لاله بشکستند خرد

شاعر شعبان علم الدین بمرد

بنده امرت کره تیز گرد

حلقه بگوشت فلک لاجورد

زنگ هوا را به کواکب سترد

جان صبا را به ریاحین سپرد

پرده برانداز و برون آی فرد

گر منم آن پرده بهم در‌نورد

جان به چه دل راه درین بحر کرد

دل به چه گستاخی ازین چشمه خورد

تا تن هستی دم جان می‌شمرد

خواجهٔ جان راه به تن می‌سپرد

دل ز تو چون گلشکر توبه خوَرد

گلشکر از گلشکری توبه کرد

آفت این پنجره لاجورد

پنجه در او زد که به دو پنجه کرد

ریختم از چشمه چشم آب سرد

کاتش دل آب مرا گرم کرد

از چو منی سر به هزیمت نبرد

صحبت خاکی به غنیمت شمرد

زورق باغ از علم سرخ و زرد

پنجره‌ها ساخته از لاجورد

نیش در آن زن که ز تو نوش خُوَرد

پشم در آن کش که ترا پنبه کرد