اس ارملا اذا عرا

وارع اذالمرء اسا

در دو جهان لطیف و خوش، همچو امیر ما کجا

ابروی او گره نشد، گرچه که دید صد خطا

چشم گشا و رو نگر، جرم بیار و خو نگر

خوی چو آب جو نگر، جمله طراوت و صفا

من ز سلام گرم او، آب شدم ز شرم او

[...]

با لب او چه خوش بود گفت و شنید و ماجرا

خاصه که در گشاید و گوید «خواجه اندرآ»

با لب خشک گوید او قصه چشمه‌ی خضر

بر قد مرد می‌بُرّد درزیِ عشقِ او قبا

مست شوند چشم‌ها از سکرات چشم او

[...]

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا

در رخ مه کجا بود این کر و فر و کبریا

جمله به ماه عاشق و ماه اسیر عشق تو

ناله کنان ز درد تو لابه کنان که ای خدا

سجده کنند مهر و مه پیش رخ چو آتشت

[...]

گر تو ملولی ای پدر جانب یار من بیا

تا که بهار جان‌ها تازه کُند دل تو را

بوی سلام یار من لخلخه‌ی بهار من

باغ و گل و ثمار من، آرَد سوی جان، صبا

مستی و طُرفه مستی‌ای، هستی و طرفه هستی‌ای

[...]

صل علی محمدٍ دُرّة تاج الاصطفا

صاحب جیش الاهتدا ناظم عقد الاتّقا

بلبلِ بوستانِ شرع، اخترِ آسمانِ دین

کوکبِ دُرّیِ زمین، درّیِ کوکبِ سما

تاج‌دهِ پیمبران، باج‌ستانِ قیصران

[...]

عقل برو برو برو عشق بیا بیا بیا

راحت جان ما توئی دور مشو ز پیش ما

داروی درد عاشقی هست دواش درد دل

نیست به نزد عاشقان خوشتر ازین دوا دوا

کشتهٔ تیغ عشق او زنده دلست جاودان

[...]

ای رخ جانفزای تو جام جم جهان نما

گشته عیان ز روی تو ذات و صفات کبریا

حسن خط جمال تو هست چو عین ذات حق

ذات حق از جمال تو گشت عیان و رونما

عرش خدا چو روی او بود نمود روی از او

[...]

ای دل و جان عاشقان خسته تیغ مرحبا

غلغله تو در سمک کوکبه تو در سما

غیرت تو هزار را برده بعالم فنا

بر سر کوی عاشقی کشته بتیغ ابتلا

باده بنوش و دم مزن صید در حرم مزن

[...]

ماه محرم است و شد دجله روان ز چشم ما

بهر حسین تشنه لب شاه شهید کربلا

تشنه لبان روی بخاک و تن بخون

ما پی آبروی خود خاک بر آبروی ما

با شهدای کربلا لاف وفا هر آنکه زد

[...]

در طلب تو چون کند طی مکان عشق دل

هم سفری کجا رسد عقل شکسته پای را

محمل راه عشق را دل زفغان درای شد

هرزه درای نشنود بانگ چنین درای را

چون ز جهان برون بوَد ، ساقیِ مجلسِ تقا

نام چرا کسی برد جام جهان نمای را

گر نداری شادئی از وصل یار

خیز باری ماتم هجران بدار

پروانه که سوخت زآتش خنجر شمع

[...]

کام مرامده دگر ذوق زلذت جهان

تا نکند دل آرزو زهر شکرنمای را

بر سر خاک دوستان، پا نه و دیده برگشا

رو نفسی بخود فرو، یک نفس از خودی برآ

لوح مزار دوستان، پیش نظر نه و، ببین

صورت حال خود ازین، آینه بدن نما

رشحه خون نگر که چون، بسته بغازگی کمر!

[...]

پیش نهال قد او سرو روان رود ز جا

فاخته زیر بال خود سر کشد از سر حیا

جلوه کنان قدم نهد جانب باغ هر صبا

ناز دماند از زمین عشوه نشاند از هوا

نهب گران کوفه را دست به غارت آشنا

از بر این سلب ستان وزسر آن حلی ربا

از حرم خدایگان رفته به بار کبریا

ویله زار بی کسان لیک به گوش اشقیا

چون رخ یار جلوه گر در حرم است و بتکده

بیهده چند بسپری بادیهٔ حجاز را

ای سوی کعبه رهسپر بین به کجاست روی دل

شاد مشو که همرهی قافلهٔ حجاز را

در خس و خار باغبان می‌زند از غضب شرر

غافل از آنکه برق خود سوخته آشیان مرا