چو بر رزم دلیران تنگ شد روز

یکی غُرم دونده شد یکی یوز

مرا شوخی و بیشرمی میاموز

که بی شرمی زنان را بد کند روز

مرا فرهنگ و نیکو نامی آموز

مرا پاینده باش از بد شب و روز

همی جستش ز هر سو یک شبانروز

به دل در، آتشی مانده خردسوز

به مرو اندر چنان بودم شب و روز

که گفتی آهوم در پنجهٔ یوز

به سرمای جنین سخت جهان سوز

نشاید جز کنار دوست جان بوز

رفیقا بیش ازین پندم میاموز

برین گنبد نپاید مر ترا گوز

هم اکنون آتشی بینی جهان سوز

که با دودش جهان را شب بود روز

نه بر من بگذرد هرگز یکی روز

که ننماید مرا داغ جگر سوز

چنان در هجر بر من بگذرد روز

که در صحرا بر آهو بگذرد یوز

الا ای ابر گرینده به نوروز

بیا گریه ز چشم من بیاموز

ز بس کز دل کشم آه جهان سوز

به خاور برنیارد آمدن روز

به کام دل رسید از ما بدآموز

که چون ما باد بدفرجام و بدروز

و گر گشتی لبم بر لبش پیروز

مرا کردی کنار خویش جان بوز

کنون روزی همی بینم چو امروز

که آهو گشت جانم عشق تو یوز

مبادا هیچ عاشق را چنین روز

ز سختی صبر پرداز و روان سوز

همیدون داد شهر ری به بهروز

که بودش دوستدار و نیک آموز

جهان بر ما کمین دارد شب و روز

تو پنداری که ما آهو و او یوز

بوره بلبل بنالیم از سر سوز

بوره آه سحر از مو بیاموز

تو از بهر گلی ده روز نالی

مو از بهر دل‌آرامم شو و روز

درونم را به نور خود برافروز

زبانم را ثنا‌ی خود درآموز