مرا شاه جهان سالار و شویست

و لیکن بدسگال و کینه جویست

گل گورابی ارچه ماهرویست

به خواری پیش تو چون خاک کویست

به جای آب رویت آب جویست

به جای مشک نابت خاک کویست

زبان هر که بینی شکر گویست

روان هر که بینی مهر جویست

دو عالم قدرت بیچون اویست

درون جانها در گفت و گویست

ترا چندان که ریک و برگ و مویست

بهر یکصد هزار اسرار جویست

چو مویی گشتم و چه جای مویست

که از مویی کمم این را چه رویست

تنم بی روی تو مانند مویست

چو مویم بیتو کارم پشت رویست

کسی کو چون منی را عیب جویست

همین گوید که او بسیار گویست

جهان پر عیب و خلقی عیب جویست

که بی عیبی، خدای غیب گویست

ز تو جان زنده و اندر گفتگویست

به تست اینجایگه هم جستجویست

درین ره صد هزاران سر چو گویست

چه جای گفتگو و جستجویست

حقیقت این چنینم آرزویست

ز بهر این زمان درگفت و گویست

حقیقت هر که را این آرزویست

درین معنی چه جای گفت و گویست

دوای درد ما دیدار اویست

که او درجان ما در گفت و گویست

مرا جبریل کلی ذات اویست

از آن اینجا مرادر گفتگویست

که با من این زمان در گفت و گویست

ز بهر ما چنین درجست و جویست

وصال ما کنون در گفت اویست

که بیشک اوست کاندر گفتگویست

اگرچه جمله در تحقیق اویست

بدی بددان و نیکی خود نکویست

خدا را یافتم جمله هم اویست

زبانها جمله اندر گفتگویست