چو فرهاد از غم شیرین برآشفت

نه روزش خورد بودی، نی به شب خفت

به یاد نرگس او مست و حیران

چو آهو رو نهادی در بیابان

به هر راهی که اشکش بیش رفتی

[...]

چو از فرهاد خسرو آگهی یافت

دلش چون کوره آهنگری تافت

چنان زآن آتش غیرت برافروخت

که قهرش تا به مغز استخوان سوخت

به حالش ظاهرا یک دم بخندید

[...]

نخستین گفت کای فرهاد چونی

چرا چندین ز عشق او زبونی

زبان بگشاد فرهاد دلاور

که بشنو پاسخ ای سلطان کشور

به صورت مرد عاشق گر زبونست

[...]

چنین دارم خبر از باستان گوی

چو می آورد در این داستان روی

که یک روزی نشسته بود شیرین

به گردش دختران چون ماه و پروین

حدیث از هر دری آغاز کرده

[...]

ز بعد آنکه خسرو شاه باداد

سر فرهاد را با سنگها داد

نمی شد فکر اویش یک دم از دل

نبود از کار او یک لحظه غافل

نبود از محرمانش جمع بسیار

[...]

چنین دادم خبر مرد سخندان

که چون فرهاد داد از عاشقی جان

دل شیرین ز داغش گشت مجروح

مدامش کار نوحه بود چون نوح

ز آب دیده ها می شد دلش سست

[...]

چو خسرو ساخت زین سان کار فرهاد

از آن بشنو که خسرو را چه افتاد

ندانم رفت ماهی، بیش یا کم

که بر مریم سر آمد عمر مریم

تن خسرو ازین غم گشت رنجور

[...]

چو مریم را سر آمد عمر، خسرو

طلب کرد از بزرگان همسر نو

بزرگانی که بودندش ملازم

همه یکسر بدین گشتند جازم

که در شهر صفاهان دلبری هست

[...]

چو خسرو را دگر سر باره آمد

طلبکار وصال آن مه آمد

کسی را گفت کز نزدیک آن حور

بیارد جانب درگاه شاپور

که می دانست کان شوخ از ستمها

[...]

اگر خواهی که یابی عالم صبح

شبی کن روز، بهر یک دم صبح

شبی روز از در عشق و صباحی

به وصلش یا رب از هجران فلاحی

درون تیرگی آب حیات است

[...]

سحر کز کوه سر زد خسرو شرق

ز تیغ کوه عالم شد پر از برق

شه عالم ستان، یعنی که پرویز

سوی صیدش سمند عزم شد تیز

برون آمد به صحرا با سواران

[...]

چو دید از دور قصر آن سمنبر

هوای باده اش افتاد در سر

زخون دل شراب ناب می خورد

به مستی خون بجای آب می خورد

هر آن اشکی که بر رویش گدر کرد

[...]

چو خسرو کرد ازین بسیار زاری

جوابش داد آن ماه حصاری

که دایم شاد و دولتیار باشی

زتاج و تخت، برخوردار باشی

ز بند هر حوادث بادی آزاد

[...]

دگر ره خسرو از نوعی که دانی

به شیرین گفت از شیرین زبانی

که ای صد همچو خسرو بنده تو

ز احسان توام شرمنده تو

لب لعلت که جانها زنده دارد

[...]

دگر ره آن مه حسن از سر مهر

نمود از اوج برج خویشتن چهر

چو برق از ظلمت شب گشت لامع

به خوبی و سعادت گشت طالع

در دولت به روی شاه بگشود

[...]

دگر باره به صد نیرنگ، پرویز

به پاسخ کرد شمشیر زبان تیز

که ای صد همچو من از راه برده

به زیبایی گرو از ماه برده

کشم تا چند از تو مستمندی

[...]

دگر ره آن سهی سرو از سر ناز

به خسرو کرد چشم از دلبری باز

دو لب بگشود و چشم از خواب بر کرد

جهان پر شکر و بادام تر کرد

دو گیسو را زپیش رو در آویخت

[...]

شباهنگام کان آهوی غماز

برفت از دیده با صد عشوه و ناز

از آن غم شد فلک را گریه غالب

چو خون شد سر به سر چشم کواکب

همه شب تا به روز از انده و غم

[...]

سخن پرداز مجلس این چنین گفت

که چون پرویز از شیرین برآشفت

شد اندر خشم و از وی روی برتافت

چرا کز وی همه بی عزتی یافت

گرفت از پای قصر او، سر خویش

[...]

چو بر زد نور خورشید از فلک سر

سحر رو تازه کرد از چشمه خور

دهان بر بست مرغ شب ز افغان

زبان بگشاد از آن مرغ سحر خوان

جوانی چرخ پیر از سر دگر باز

[...]