چو خسرو ساخت زین سان کار فرهاد

از آن بشنو که خسرو را چه افتاد

ندانم رفت ماهی، بیش یا کم

که بر مریم سر آمد عمر مریم

تن خسرو ازین غم گشت رنجور

چراغ دولتش گردید بی نور

به درد آمد دلش زین داغ دلسوز

نمی خسپید شب زین غصه تا روز

از آن ماتم بسی می کرد شیون

که بود از وی چراغش گشته روشن

سوی شیرین خبر گویی در آمد

که بر مریم زمان آخر سرآمد

دل خسرو ز داغش گشت پر درد

گل سرخش ازین غم شد گل زرد

به بار آورد از این رنج و تیمار

درخت ارغوانش زعفران بار

چو بشنید این حدیث تلخ، شیرین

در آن دم شاد بد گرد (ید) غمگین

دبیری خواند پیش خویشتن زود

رخ مه را به مشک تر برآلود

نبشت اول به نام ذوالجلالی

که نامد هرگز از حالی به حالی

پس از حمد خدا و نعت کامل

نوشت این نامه بر سلطان عادل

که ای کشور گشا، شاه جوان بخت

که دارد فخر بر تو تاج و هم تخت

تو را شاهی رسد کز مه به ماهی

چو تو ننشست کس بر تخت شاهی

فزونتر از فریدونی و از جم

گدشتی از نیایان تا به آدم

شنیدم کز غم مریم زبونی

زبان پر ناله و دل پر زخونی

مبادت هیچ غم ز آسیب دوران

که بر جان من است این داغ سوزان

به عیسی کز زمین زد بر فلک تک

که مریم خواهر من بود بی شک

به مرگ او جهان شد تیره بر من

که مریم بد مرا چون چشم روشن

سرشکش رشک درهای عدن بود

از آن رو دانه تسبیح من بود

پس از من نیست شک گر اهل عالم

بود تسبیح شان از اشک مریم

کجا یابم از آن گوهر نشانی

که بی یادش نمی بودم زمانی

سزد گر روز تا شب سوزم از سوز

که یادش شب رفیقم بود تا روز

گره از رشته ما، زان بنگشود

که ما را هر دو سر رشته یکی بود

مخور تیمار اگر غایب شد آن یار

که من آن نخلم آورده رطب بار

رخم را بین که او را همدمم من

رطبهای درخت مریمم من

ز نخلش گرچه دل را خار خار است

رطب های من از وی یادگار است

ز داغ و درد و غمهایش چه گویم

که من پرورده غمهای اویم

نگویم کز غمش دل را غمی بود

که هر نیشش مرا یک مرهمی بود

ولی شاها تو این محنت که دیدی

ز فعل خود جزای خود کشیدی

که هست اندر جهان اندک چه بسیار

به پاداش عمل هر کس گرفتار

مکن ره گم که کار دهر این است

ز شک بگدر که دانا را یقین است

که آن تیشه که شد فرهاد از آن کم

تبر گردید و زد بر نخل مریم

مخور بازی که این قدرت مرا نیست

که هم درویش و هم شه را چرا نیست

چه خوش زد این مثل آن گنج پنهان

که می باید به آب زر نوشت آن

که گر نیکی کنی ور بد، کماهی

جزایش می رسد خواهی نخواهی

بر این ست اعتقاد، این ست دینم

ندارم شک درین معنی یقینم

که زان روزی که این عالم نهادند

بدی را هم بدی، پاداش دادند

چه خوش زد این مثل آن مرد جوکار

که هرکس این سخن را هست در کار

که در این کشته زار ارشاه و درویش

نشیند هر کسی بر کشته خویش

میفشان تخم بد در مزرع دهر

که در وی هر چه کاری می بری بهر

کنون ای شاه اگر مریم ز دنیی

بشد بادا بقای عمر عیسی

وگر زین دار فانی رفت فرهاد

به دولت تا ابد خسرو بماناد