سر زلف دل آشوبت بگیرم

به سودای تو در پای تو میرم

امید از وصل جانان برنگیرم

مگر کز غصهٔ هجران بمیرم

بیا جانا که جانت را بمیرم

وگر میرم به جان منّت پذیرم

اگر بر خاکم افتد سایه تو

برآرم دست و دامانت بگیرم

دل از هجران به جان آمد که از جان

[...]

مگر لطف تو باشد دستگیرم

ز پای افتادم آخر دست گیرم

اگرچه لایق حلقه نباشم

خداوندا به فضلت در پذیرم

منم مجرم ولیکن وای بر من

[...]

به لطف ای دوست باری دست گیرم

که جز لطفت نباشد دستگیرم

نباشد در دو چشمت جز خیالم

بجز فکرت نباشد در ضمیرم

ز جان باشد گزیرم گاه و ناگاه

[...]

به تیغم گَر کشد دستش نگیرم

وگر تیرم زَنَد منّت پذیرم

کمانِ ابرویت را گو بزن تیر

که پیشِ دست و بازویت بمیرم

غمِ گیتی گر از پایم درآرد

[...]

مزن بر دل ز نوکِ غمزه تیرم

که پیشِ چشمِ بیمارت بمیرم

نِصاب حُسن در حدِّ کمال است

زکاتم دِه که مسکین و فقیرم

چو طفلان تا کِی ای زاهد، فریبی

[...]

بدین می شغل گیری ساخت پیرم

به پیرافشانی اکنون شغل گیرم

من امروز ار ز دستانت بمیرم

به دستان دامنت فردا بگیرم

بخواهم کز دهانش کام گیرم

که می ترسم به ناکامی بمیرم

به شمشیرم مکش مفکن به تیرم

رها کن تا به مرگ خود بمیرم

غمم خور زانکه گر از غم بمیرم

به روز حشر دامانت بگیرم

به جان آتش زنم رنگ تو گیرم

ببوسم پای تو آنگه بمیرم

مرا هرجا نشانی تا بمیرم

از آنجا پای رفتن برنگیرم

درین وادی که چون مجنون اسیرم

که جوید بازم ار روزی بمیرم

ز داغ دل کی آسایش پذیرم

مگر آسایدم دل چون بمیرم

مکن کاری که از جور تو میرم

به روز حشر دامان تو گیرم

چه بودی گر نپروردی به شیرم

که پستان اجل می‌کرد سیرم

از آن بگذر که در ارمن امیرم

به ملک دلبری صاحب سریرم

به جوش آور بهاری از ضمیرم

که عرش و فرش را در لاله گیرم