همی ترسم که او ناگه بمیرد

به مرگ او مرا یزدان بگیرد

مبادا کس که ایشان را پذیرد

و زیشان دوست جوید دایه گیرد

به بد روزی و تنهایی بمیرد

پس آنگه دشمنی جایش بگیرد

نه گر پندش دهم پندم پذیرد

نه با شادی و ناز آرام گیرد

مگر یزدان شما را دست گیرد

ز ناگه آتش دشمن بمیرد

بی آزرمش همی زد تا بمیرد

و یا از زخم چونان پند گیرد

چه چشمست این که خوابش نگیرد

چه آبست این کزو آتش نمیرد

به فرجامش ز خوردن دل بگیرد

ز مستی آزش اندر تن بمیرد

تن من گر بدین حسرت بمیرد

به گیتی هیچ گورش نپذیرد

به برنایی چنان بردم گمانی

که گر دلبر نیابد دل بمیرد

کنون چون روز پیری روی بنمود

همی از روی دلبر دل بگیرد

مدم دم تا چراغ من نمیرد

که در موسی دم عیسی نگیرد

مگر شاه آن شفاعت در پذیرد

گناه رفته را بر وی نگیرد

اگر چون موم نقشی می‌پذیرد

بر او زن مُهر ما تا نقش گیرد

به فرمان خدا زو گشن گیرد

خدا گفتی شگفتی دل پذیرد

چو هر کاو راستی در دل پذیرد

جهان گیرد جهان او را نگیرد

مگر کز بند ما پندی پذیرد

و گر نه چون پدر مرد او بمیرد

تو را هم خون من دامن بگیرد

که خون عاشقان هرگز نمیرد

ز کم خوردن کسی را تب نگیرد

ز پر خوردن به روزی صد بمیرد

جهان آن به که دانا تلخ گیرد

که شیرین‌زندگانی تلخ میرد

چراغ اَر چه ز روغن نور گیرد

بسا باشد که از روغن بمیرد